Σχετικά με την μέση γη part 7

9 σκέψεις στο “Σχετικά με την μέση γη part 7”

1. Σαμανε!!!!

   Θα ήθελα πολλη να έριχνα μια ανάγνωση σε αυτό το βιβλίο του Αγγέλου Δευτεραίου… Υπαρχει κάποιος τροπος να το βρω , αγοράσω η ακομη και να μου το φτιάξεις σε pdf αν μπορείς και εχεις την καλοσύνη!!! Θα σου ειμουν πολλή εγνωμων αν απανταγες στο ερώτημα μ αυτό!!!

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε

   1. wolf964!!!!

      ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΟΤΙ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝ ΕΚΔΟΣΗ!!!! ΙΣΩΣ ΛΕΩ ΙΣΩΣ ΝΑ ΤΟ ΒΡΕΙΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΠΟΛΥ ΠΑΛΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟΠΟΛΕΙΟ!!!!

      ΣΕ pdf!;! ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΔΙΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΩΣ ΠΑΛΑΙΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ ΜΗΝ ΠΑΘΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝΟΙΓΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΚΤΥΠΩΣΗ!!!! ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ DAYLIGHT ΚΑΙ ΑΝ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟΤΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΣΤΟ ΦΤΙΑΞΩ!!!!

      ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!!

      Συνδεθείτε για να απαντήσετε

      1. Σε ευχαριστώ φίλε σαμανε !!!

         Ευχαριστώ για την προσπάθεια π κανείς!!!

         Να είστε καλα!!!

         Συνδεθείτε για να απαντήσετε

         1. wolf964!!!!

            NA ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!!

            Συνδεθείτε για να απαντήσετε

2. Καποιες ερωτησεις εχω:
   1) Έχοντας διαβασει μεχρι εδω , μου δημιουργηθηκε η εξης απορια :
   Τα ονοματα των φυλων ( αν οντως υπαρχουν ) της Μεσης Γης ποιος τα κατονομασε ; Παραδειγματος χαρην , ειπες για το Ορος Αδερες στην Τροιζηνια ( που τυχαινει να επισκεπτομαι συχνα το Γαλατα και τον Πορο ) οτι πολυ σωστα οπως ειπες ταιριαζει με το Δερος, τη ονομα της φυλης της υποτιθεμενης ( γιατι μεχρι να αποδειχθει ειναι υποθεση ). Το θεμα ομως ειναι , οτι εψαξες ποιος ονομασε το ορος Αδερες ? Επισης , εψαξες ποιοι εδωσαν την ονομασια Δερος ? Απο ποτε υπαρχει αυτη η ονομασια στο ορος αυτο ; Καθως στην αρχαιοτητα το βουνο αυτο λεγοταν “Φορβαντιο Ορος”. Ποτε αλλαξε η ονομασια και γιατι ; ( που ισως στη συνεχεια να τα απαντησες αλλα ειμαι πολυ πισω πισω ακομα και ειμαι περιεργος ). Επισης , εκανες ερευνα για τους ηρωες της αρχαιοτητας που περασαν απο εκει ; Οπως ο Ιππολυτος και ο Θησεας ; Συσχετιζονται καπως με τους “Δερος” ;
   2) Ανεφερες και τον Ηρακλη με τον Κερβερο. Που οπως ανεφερες και λεει και η μυθολογια , ο Ηρακλης κατεβηκε στον κατω κοσμο. Στο βασιλειο του Αδη , στο βασιλειο των νεκρων για να παλεψει εκει με τον Κερβερο. Το ερωτημα ειναι: Αυτο δεν συγκουεται με τη μυθολογια ; Στη μυθολογια αναφερεται οτι οι νεκροι πηγαιναν στον κατω κοσμο. Εδω ομως εχουμε αναφορες για πολιτισμους του κατω κοσμου. Το ερωτημα ειναι: Να πιστεψουμε τη μυθολογια για περι νεκρων στο κατω κοσμο ή να το ακυρωσουμε λεγοντας οτι εκει ζουν φυλες; Η’ το ενα θα πρεπει να δεχθουμε ή το αλλο.
   3) Επισης, ηθελα να σου πω, οτι γενικοτερα η μυθολογια συγκρουεται με αυτα που σου ειπε ο “Ε” απο τα Λευκα Ιερατεια. Εκεινος ειπε οτι ο Ηρακλης και ολοι οι επιφανεις εκεινης της εποχης , ηταν ανεπτυγμενοι πνευματικα ανθρωποι που βοηθησαν τους Ελλανιους και πως στην κατοχη τους ειχαν υπεροπλα και γενικοτερα υπηρχε ανεπτυγμενη τεχνολογια. Αλλα ομως στη μυθολογια ( την οποια την εχουν γραψει διαφοροι επιφανεις της εποχης ) μιλανε για μαχες με σπαθια , μιλανε για εναν Ηρακλη που κουβαλουσε ροπαλο και φορουσε δερμα λιονταριου, κτλ. Αυτα οπως ειναι εμφανες συγκρουονται.
   4) Πιστευεις οτι με τους Δερος , εχει καποια σχεση το Χρυσομαλο Δερρας της μυθολογιας ;

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε

   1. xfren!!!!

      ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΑΛΛΑ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΜΗΝΗΜΑ ΣΟΥ ΚΑΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΑ ΠΕΣΕΙ….ΚΑΛΙΟ ΑΡΓΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ!!!!

      ΛΟΙΠΟΝ!!!

      ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΝΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΔΟ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΝ ΨΑΞΕΙ ΘΑ ΔΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΟΙΟ ΠΟΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΤΗΝ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ!!!! ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΑΛΛΑ ΠΟΙΟ ΠΟΛΥ ΣΤΗΝ ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ!!!!!

      Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΑΔΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΕ ΔΕΝ ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΩ!!!! ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟ ΚΑΠΟΙΑ ΤΟΠΟΝΥΜΙΑ ΝΑ ΨΑΞΕΙΣ ΚΑΙ Ν Α ΒΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΩΣ ΑΚΑΤΟΡΘΩΤΟ!!!! ΟΧΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΟΣΟ ΓΝΩΡΙΖΩ ΔΕΝ ΣΧΕΤΙΖΩΝΤΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΕΡΟΣ…… ΑΝ ΝΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΤΟ ΔΙΞΕΙ!!!!

      Ο ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΜΑΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!;! ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑΙ!!! ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΥΗΜΕΝΟΥΣ ΟΜΩΣ ΟΧΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΦΕΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΕΚΕΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΕΣ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ!!!! ΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΙΣ ΠΩ ΕΓΩ ΨΑΞΕ ΣΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΑ…..!!!!

      ΜΑΛΛΟΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΤΗΝ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ Η ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΕΔΑΦΙΑ ΤΗΣ!!!!

      Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΜΑΣ ΘΡΥΒΕΙ ΑΠΟ ΥΠΕΡ ΟΠΛΑ ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΟΠΩΣ Η ΑΣΠΙΔΑ ΤΟΥ ΑΧΙΛΛΕΑ:

      Ἡ περιγραφὴ αὐτὴ τῆς ἀσπίδας τοῦ Ἀχιλλέα γέννησε πλῆθος προβλήματα στοὺς φιλόλογους καὶ στοὺς ἀρχαιολόγους. Ἄλλοι πίστεψαν πὼς ὁ Ὅμηρος περιγράφει ἐδῶ μία πραγματικὴ ἀσπίδα, παρεξηγώντας μάλιστα κάπου κάπου τ’ ἀπεικονίσματά της. Ἄλλοι παρατήρησαν πὼς ἡ τεχνική τῆς διακόσμησης καὶ ὁρισμένα θέματα προδίνουν μυκηναϊκὴ καταγωγὴ καὶ γι’ αὐτὸ ὑποστήριξαν πὼς ἡ ἀσπίδα ὁλόκληρη πρέπει νὰ εἶναι μυκηναϊκή, ὀρθογώνια λοιπόν, ὄχι κυκλική. Βρέθηκαν ἄλλοι ποὺ πίστεψαν πὼς ἔτσι ποὺ ἡ περιγραφὴ τῆς Ἀσπίδας μὲ τὶς εἰρηνικές της σκηνὲς κόβει ἀπότομα τὴν ἔντονη πολεμικὴ δράση τῆς Ἰλιάδας, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι γνήσιο ἔργο τοῦ Ὅμηρου, ἀποτελοῦσε λοιπὸν ἀρχικὰ ἕνα αὐθυπόστατο μικρὸ ἔπος, ποὺ προστέθηκε ἀργότερα στὸ σῶμα τῆς Ἰλιάδας.

      ! Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας νιώθει πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντλήσει τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς παρὰ μόνο μὲ τὴν κατάφαση ὅλων τῶν ἀντιθέσεων ποὺ κλείνει. Ἔτσι κι’ ἐδῶ βλέπουμε τὸν Ὅμηρο ν’ ἀναπλάθει τὸν κόσμο ὁλόκληρο χύνοντας τὸ φῶς τῶν στίχων του στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς πολιτείας καὶ στὴ ζωὴ τῶν ξωμάχων, στὴ ζωὴ τῶν ἀντρῶν —δικαστήριο—καὶ στὴ ζωὴ τῶν γυναικῶν—γάμος—, στὰ ἔργα τοῦ πολέμου καὶ στὰ ἔργα τῆς εἰρήνης, στὴ σοβαρὴ δουλειὰ μὲ τὸ μόχθο της καὶ στὴ γιορτὴ μὲ τὶς χαρές της, στὶς οἰμωγὲς τῶν λαβωμένων καὶ στὰ τραγούδια τῶν χαροκόπων.

      ! Ἕνας μεγάλος δημιουργός, ὅπως στάθηκε ὁ Ὅμηρος, εἶναι πάντα πολύφωνος· γὶ’ αὐτὸ μπορεῖ καὶ κλείνει μέσα στὴν ψυχὴ του ὅλο τὸν κόσμο, ὅλες τὶς ὀμορφιές του, ὅλες τὶς χαρές του κι’ ὅλους τοὺς πόνους του. Ὡστόσο σὰν νὰ ἤθελε νὰ ὑποδηλώσει πὼς ὅσο καὶ νὰ ψάλλει πολέμους, μία φορὰ ἡ καρδιά του δὲν ἀνήκει σ’ αὐτούς, πὼς ἡ ἀγριότητά τους εἶναι ξένη μὲ τὴν ψυχή του, παρουσίασε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του νὰ ψάλλει—μοναδικη φορὰ μέσα στὴν Ἰλιάδα—ὄχι στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, οὔτε μέσα στὴν πολιορκημένη Τροία, παρὰ μέσα στὴν Ἀσπίδα, ἀνάμεσα στοὺς νέους καὶ στὶς κοπέλες ποὺ χορεύουν — ὁ θεῖος αὐτὸς ἀλήθεια τραγουδιστής…

      Ἡ ἀσπίδα τοῦ Ἀχιλλέα
      Κακριδῆς Φάνης

      Ὅταν ὁ Ἀχιλλέας, παραμερίζοντας τὸ θυμό του, ἀποφασίζει νὰ βγεῖ ξανὰ στὴ μάχη καὶ νὰ σκοτώσει τὸν Ἔχτορα, γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὸ θάνατο τοῦ Πάτροκλου, βρίσκεται δίχως ὅπλα. Γιατί τὴν ἁρματωσιὰ του τὴν εἶχε φορέσει ὁ φίλος του, καὶ τώρα ἔχει πέσει κουρσὸς στὰ χέρια τοῦ μεγάλου ἀντίμαχου. Τὰ καινούργια ἅρματα ποὺ χρειάζονται στὸν Ἀχιλλέα θ’ ἀναγκαστεῖ ἡ μητέρα του ἡ Θέτιδα νὰ ἀνεβεῖ στὸν Ὄλυμπο καὶ νὰ παρακαλέσει τὸν Ἥφαιστο νὰ τοῦ τὰ μαστορέψει.

      Ὁ θεός, ποὺ δὲν ξεχνάει πόση καλοσύνη τοῦ εἶχε δείξει ἡ Θέτιδα σὲ χρόνια πιὸ παλιά, εἶναι πρόθυμος νὰ πάρει πάνω του τὸν κόπο νὰ φτιάξει τὴν καινούργια πανοπλία. Ἀφήνει λοιπὸν τὴ γυναίκα του νὰ τῆς κρατάει στὸ μεταξὺ συντροφιά, κι’ αὐτὸς κλείνεται στὸ ἐργαστήρι του, ἀνάβει τὰ καμίνια του καὶ στρώνεται στὴ δουλειά.

      Ἅρματα μαστορεμένα ἀπὸ τέτοιο θεὸ καὶ προορισμένα νὰ σκεπάσουν τὸ κορμὶ ἑνὸς τέτοιου ἥρωα δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ξεπερνοῦν στὴν ὀμορφιὰ καὶ στὴν ἀντοχὴ κάθε ἄλλη ἁρματωσιὰ φτιαγμένη ἀπὸ χέρια θνητά: Ὁ θώρακας λάμπει σὰ φλόγα, τὸ κράνος εἶναι πανώριο, πλουμιστό, μὲ φούντα μαλαματένια, οἱ κνημίδες καμωμένες ἀπὸ φτενὸ καλάι. Μὰ πάνω ἀπ’ ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι ἡ ἀσπίδα, ποὺ ὁ Ἥφαιστος θὰ δουλέψει γιὰ ὥρα πολλή. Γιὰ νὰ γίνει στέρεη, θὰ τὴν κάνει μὲ πέντε ἀπανωτὲς στρώσεις, δύο ἀπὸ καλάι, δύο ἀπὸ μπροῦντζο καὶ μία, τὴ μεσαία, ἀπὸ μάλαμα. Κι’ ἔπειτα θὰ τὴν πλουμίσει ὅσο δὲν πλουμίστηκε καμιὰ ἀσπίδα στὸν κόσμο.

      Ἡ ἀσπίδα εἶναι στρογγυλὴ κι’ ἡ ἐξωτερική της ἐπιφάνεια θὰ σκεπαστεῖ ὁλόκληρη μὲ εἰκόνες ἀπὸ χρυσάφι, ἀσήμι, καλάι καὶ ἄλλα πολύτιμα ὑλικά, καταταγμένες σὲ πέντε ὁμόκεντρους κύκλους. Στὸ μεσαῖο ὁ Ἥφαιστος «βάζει τὴ γῆς, βάζει τὴ θάλασσα, βάζει τὰ οὐράνια ἀπάνω, βάζει τὸν ἥλιο τὸν ἀκούραστο, τ’ ὁλόγιομο φεγγάρι, κι’ ὅλα τ’ ἀστέρια, ὡς στεφανώνουνε τὸν οὐρανό…» Ὁ δεύτερος ἀπὸ μέσα κύκλος παρασταίνει δύο πολιτεῖες, τὴ μία σὲ ὧρες εἰρηνικές, τὴν ἄλλη σὲ ἄγριες ὧρες πολέμου. Ἡ πρώτη παράσταση εἶναι χωρισμένη σὲ δύο εἰκόνες: ἀπὸ τὴ μία ἔχουμε δύο ἄντρες ποὺ δικάζονται στὴν ἀγορά, ἀπὸ τὴν ἄλλη ἕναν γάμο.

      Στοὺς δύο ἀκόλουθους κύκλους βλέπουμε ζευγολάτες ποὺ ὀργώνουν, ἐργάτες ποὺ θερίζουν, κοπέλες καὶ παλικάρια ποὺ τρυγοῦν, ἔπειτα βόδια καὶ πρόβατα ποὺ βόσκουν, τέλος ἕναν χορό. Ὅλες αὐτὲς οἱ τόσο κινημένες σκηνὲς τῆς γῆς θὰ κλειστοῦν μὲ τὸν τελευταῖο, τὸν ἐξώτατο κύκλο, ποὺ παρασταίνει, τὸν Ὠκεανό. Γιατί γιὰ τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες ὁ Ὠκεανὸς ἦταν ἕνα φαρδὺ ποτάμι ποὺ ἔζωνε τὴ γῆ ὁλόκληρη.

      Ἡ περιγραφὴ αὐτὴ τῆς ἀσπίδας τοῦ Ἀχιλλέα γέννησε πλῆθος προβλήματα στοὺς φιλόλογους καὶ στοὺς ἀρχαιολόγους. Ἄλλοι πίστεψαν πὼς ὁ Ὅμηρος περιγράφει ἐδῶ μία πραγματικὴ ἀσπίδα, παρεξηγώντας μάλιστα κάπου κάπου τ’ ἀπεικονίσματά της. Ἄλλοι παρατήρησαν πὼς ἡ τεχνική τῆς διακόσμησης καὶ ὁρισμένα θέματα προδίνουν μυκηναϊκὴ καταγωγὴ καὶ γι’ αὐτὸ ὑποστήριξαν πὼς ἡ ἀσπίδα ὁλόκληρη πρέπει νὰ εἶναι μυκηναϊκή, ὀρθογώνια λοιπόν, ὄχι κυκλική. Βρέθηκαν ἄλλοι ποὺ πίστεψαν πὼς ἔτσι ποὺ ἡ περιγραφὴ τῆς Ἀσπίδας μὲ τὶς εἰρηνικές της σκηνὲς κόβει ἀπότομα τὴν ἔντονη πολεμικὴ δράση τῆς Ἰλιάδας, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι γνήσιο ἔργο τοῦ Ὅμηρου, ἀποτελοῦσε λοιπὸν ἀρχικὰ ἕνα αὐθυπόστατο μικρὸ ἔπος, ποὺ προστέθηκε ἀργότερα στὸ σῶμα τῆς Ἰλιάδας.

      Φυσικά, ἐδῶ δέν μποροῦμε νὰ συζητήσουμε τὶς γνῶμες αὐτές· θὰ δώσουμε μόνο τί πιστεύουμε σήμερα γιὰ τὴν Ἀσπίδα κι’ ἔπειτα θὰ προχωρήσουμε στὴν ἀνάλυσή της. Ὁ Ὅμηρος δὲν περιγράφει ἐδῶ μία πραγματικὴ ἀσπίδα. Ζώντας τὸν 8ο π.Χ, αἰώνα ξέρει βέβαια τὶς σύγχρονές του κυκλικὲς ἀσπίδες, ποὺ ἡ διακόσμησή του γίνεται σὲ ἐπάλληλους κι’ αὐτὴ κύκλους· ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ τεχνική τῆς Ἀσπίδας καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ θέματά της δείχνουν πόσο δυνατὴ εἶναι ἀκόμα ἡ θύμηση τῆς μυκηναϊκῆς τέχνης μέσα στὴν παράδοση ὑστέρα ἀπὸ τέσσερις αἰῶνες. Ἡ γενικὴ ὅμως σύλληψη καὶ ἡ ὀργάνωση τοῦ ὑλικοῦ εἶναι ἔργο τοῦ Ὅμηρου: τὰ δάνεια στοιχεῖα ἀνακατώθηκαν μὲ ἐπινοήματα τοῦ ἴδιου τοῦ ποιητῆ καὶ—τὸ σπουδαιότερο—ἀπὸ στοιχεῖα τῶν εἰκαστικῶν τεχνῶν μετασχηματίστηκαν σὲ στοιχεῖα τῆς τέχνης τοῦ λόγου. Γιατί οἱ εἰκαστικὲς τέχνες—ζωγραφική, πλαστικὴ κλπ.—ἐργάζονται μέσα στὸ χῶρο, ὄχι στὸ χρόνο, κι’ ἔτσι ἀπὸ ἕνα θέμα ποὺ ἀναπτύσσεται μέσα στὸ χρόνο δὲν μποροῦν νὰ δώσουν παρὰ μία στιγμὴ του μόνο, ἂς εἶναι καὶ τὴν κορυφαία.

      Ἀντίθετα ὁ Ὅμηρος σὰν ποιητὴς ποὺ εἶναι δίνει τὸ θέμα του στὴ χρονικὴ συνέχειά του. Στὴν πολεμικὴ σκηνὴ νὰ ποῦμε τῆς πολιτείας ποὺ βρίσκεται πολιορκημένη ἔχουμε πρῶτα τὸ τελεσίγραφο τοῦ ἐχθρικοῦ στρατοῦ νὰ τοὺς παραδώσουν τὰ μισὰ πλούτη ποὺ κρύβει μέσα ἡ πόλη, ἀλλιῶς θὰ τὴν κούρσευαν ὁλάκερη πατώντας τη. Οἱ πολιορκημένοι ἀρνιοῦνται κι’ ἑτοιμάζονται γιὰ καρτέρι. Ἀφήνουν τὰ γυναικόπαιδα καὶ τοὺς γέροντες μέσα στὴν πολιτεία κι’ οἱ ἄντρες ξεκινοῦν, φτάνουν στὸν ποταμὸ κι’ ἐκεῖ κρύβονται περιμένοντας τὰ βόδια καὶ τ’ ἀρνιὰ τῶν πολιορκητῶν. Κι’ ὅταν τὰ κοπάδια κατεβαίνουν στὸ ποτάμι γιὰ νὰ ποτιστοῦν, ἐκεῖνοι χύνονται, τ’ ἁρπάζουν καὶ σκοτώνουν τοὺς βοσκούς. Ὁ ἄλλος στρατός, ἀκούγοντας τὴ φασαρία, τρέχει, τοὺς προφταίνει, κι’ ἔτσι ἀρχίζει ἡ μάχη. —Ὅλη αὐτὴ τὴ μακριὰ ἱστορία πῶς θὰ μποροῦσε ποτὲ ἕνα ἔργο τῆς εἰκαστικῆς τέχνης νὰ τὴν κλείσει σὲ μίαν εἰκόνα μέσα;

      Ὁ κεντρικὸς κύκλος παράσταινε τὴ γῆ καὶ τὴ θάλασσα, τὸν ἥλιο καὶ τὸ φεγγάρι καὶ τ’ ἀστέρια τὴν ἐξωτερικὴ πάλι ζώνη τὴ γέμιζε τὸ πλατὺ ρέμα τοῦ Ὠκεανοῦ. Ἀνάμεσα στὰ κοσμικὰ στοιχεῖα αὐτὰ βρίσκεται κλεισμένη ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως παρουσιάζεται στὶς τρεῖς μεσαῖες ζῶνες. Μήπως καὶ στὴν πραγματικότητα ἡ ἀνθρώπινη ζωὴ δὲ βρίσκεται, περιορισμένη καὶ καθορισμένη ἀπὸ τὰ φυσικὰ στοιχεῖα; Ὁ ἄνθρωπος παλεύει δουλεύοντας πάνω στὴ γῆ καὶ— σπανιότερα—πάνω στὴ θάλασσα. Γύρω του—κατὰ τὴν ἀντίληψη τῶν ἀρχαίων—κυλάει τὰ νερὰ του ὁ Ὠκεανός, πάνω του ἁπλώνεται ὁ οὐρανός. Ὁ ἥλιος βγαίνοντας καὶ βασιλεύοντας τοῦ καθορίζει τὶς ὧρες τῆς δουλείας καὶ τὶς ὧρες τῆς ἀνάπαψης. Τοῦ φεγγαριοῦ οἱ φάσεις τὸν ὁδηγοῦν νὰ προσδιορίσει τοὺς μῆνες καὶ τὰ χρόνια ποὺ γυρίζουν, τ’ ἀστέρια νὰ ταξιδεύει μέσα στὴ νύχτα καὶ ἀκόμα νὰ βρίσκει πότε ν’ ἀρχίσει τὴν κάθε δουλειὰ τοῦ χωραφιοῦ.

      Ἀπὸ τὶς σκηνὲς ποὺ παρασταίνονται στοὺς μεσαίους κύκλους οἱ πρῶτες ἀναφέρονται στὴν κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ ἄνθρωπου: ἀπονομὴ δικαιοσύνης καὶ γάμος. Σὲ αὐστηρὴ ἀντιστοιχία τὸ τελευταῖο θέμα ἀπὸ τὶς σκηνὲς αὐτὲς εἶναι πάλι παρμένο ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ζωή: χορός. Ἐκεῖ, μέσα στὴ συνοδεία τοῦ γάμου, τραγουδοῦσαν οἱ νιοὶ χορεύοντας στοὺς ἤχους τοῦ αὐλοῦ καὶ τῆς κιθάρας ἐδῶ χορεύουν νιοὶ καὶ νιὲς μαζί, καὶ τὸ χορὸ τους τὸν ρυθμίζει ὁ θεῖος ἀοιδὸς μὲ τὸ τραγούδι του καὶ τὴν κιθάρα.

      Οἱ καθαυτὸ μεσαῖες σκηνὲς παρουσιάζουν τὶς βασικὲς μορφὲς τῆς γεωργικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου: ὄργωμα, θερισμός, τρύγος, κτηνοτροφία. Νιώθεις ὅλο τὸ μόχθο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δουλεύει τὴ γῆ, μαζί του ὅμως ζεῖς καὶ τὴ χαρούμενη ἱκανοποίηση ποὺ δίνει ἡ δουλειὰ καὶ καθαυτὴ καὶ γιὰ τὴν καλὴ σοδειὰ ποὺ θὰ φέρει:

      Ὁ ἀρχαῖος Ἕλληνας νιώθει πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντλήσει τὴν πληρότητα τῆς ζωῆς παρὰ μόνο μὲ τὴν κατάφαση ὅλων τῶν ἀντιθέσεων ποὺ κλείνει. Ἔτσι κι’ ἐδῶ βλέπουμε τὸν Ὅμηρο ν’ ἀναπλάθει τὸν κόσμο ὁλόκληρο χύνοντας τὸ φῶς τῶν στίχων του στὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων τῆς πολιτείας καὶ στὴ ζωὴ τῶν ξωμάχων, στὴ ζωὴ τῶν ἀντρῶν —δικαστήριο—καὶ στὴ ζωὴ τῶν γυναικῶν—γάμος—, στὰ ἔργα τοῦ πολέμου καὶ στὰ ἔργα τῆς εἰρήνης, στὴ σοβαρὴ δουλειὰ μὲ τὸ μόχθο της καὶ στὴ γιορτὴ μὲ τὶς χαρές της, στὶς οἰμωγὲς τῶν λαβωμένων καὶ στὰ τραγούδια τῶν χαροκόπων.

      Μέσα στὴν ἀποκλειστικὰ πολεμικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς Ἰλιάδας, μέσα στὰ ἡρωικὰ κατορθώματα καὶ στὸ θάνατο τόσων παλικαριῶν, ἡ περιγραφὴ τῆς ἀσπίδας τοῦ Ἀχιλλέα μᾶς ἀνοίγει μία σειρὰ ἀπὸ εἰκόνες, ὅπου ὁ πόλεμος εἶναι μία μόνο φάση τῆς ζωῆς καὶ ὄχι ἡ πιὸ σημαντική. Οἱ εἰρηνικὲς σκηνὲς ὑπερισχύουν ἐδῶ. Καὶ οἱ μεγάλοι ἥρωες μὲ τὰ τιμημένα ὀνόματα παραμερίζονται γιὰ μιὰ στιγμὴ καὶ ὁ ποιητὴς μᾶς μιλεῖ τώρα γιὰ τὶς χαρὲς καὶ τοὺς καημοὺς τοῦ ἁπλοῦ ἀνώνυμου λάου. Αὐτὸ δὲ θὰ πεῖ πὼς ἄλλος πρέπει νὰ εἶναι ὁ ποιητὴς τῆς Ἀσπίδας καὶ ἄλλος ὁ ποιητὴς τῆς ὑπόλοιπης Ἰλιάδας.

      Ἕνας μεγάλος δημιουργός, ὅπως στάθηκε ὁ Ὅμηρος, εἶναι πάντα πολύφωνος· γὶ’ αὐτὸ μπορεῖ καὶ κλείνει μέσα στὴν ψυχὴ του ὅλο τὸν κόσμο, ὅλες τὶς ὀμορφιές του, ὅλες τὶς χαρές του κι’ ὅλους τοὺς πόνους του. Ὡστόσο σὰν νὰ ἤθελε νὰ ὑποδηλώσει πὼς ὅσο καὶ νὰ ψάλλει πολέμους, μία φορὰ ἡ καρδιά του δὲν ἀνήκει σ’ αὐτούς, πὼς ἡ ἀγριότητά τους εἶναι ξένη μὲ τὴν ψυχή του, παρουσίασε τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του νὰ ψάλλει—μοναδικη φορὰ μέσα στὴν Ἰλιάδα—ὄχι στὸ στρατόπεδο τῶν Ἑλλήνων, οὔτε μέσα στὴν πολιορκημένη Τροία, παρὰ μέσα στὴν Ἀσπίδα, ἀνάμεσα στοὺς νέους καὶ στὶς κοπέλες ποὺ χορεύουν — ὁ θεῖος αὐτὸς ἀλήθεια τραγουδιστής…

      ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ:

      Από τον χρυσούν αιώνα του Περικλέους, μέχρι τους Ρωμαίους, τους Γότθους, τους Σταυροφόρους, τους Οθωμανούς και τον Χίτλερ, επεκτατικοί πόλεμοι και τυραννικά καθεστώτα προκάλεσαν βάναυσες γενοκτονίες και ανεπανόρθωτες πολιτιστικές καταστροφές.

      mystikadelfonΟ αφανισμός και η αρπαγή των αρχαιοελληνικών συγγραμμάτων, η ισοπέδωση των μνημείων και των ιερών, η καταστροφή ανεπανάληπτων έργων τέχνης και η πυρπόληση όλων σχεδόν των βιβλιοθηκών, αποτέλεσαν την μεγαλύτερη πολιτισμική τραγωδία της ανθρώπινης ιστορίας.
      Η ελληνική διάνοια προσέφερε στην ανθρωπότητα τα μέγιστα, τις επιστήμες, τις τέχνες, την ποίηση, την ελευθερία της έκφρασης και την διαύγεια του πνεύματος, όλα προσανατολισμένα προς τον Δημιουργό θεό των πάντων, την Τριαδική υπόσταση του οποίου μόνον οι Έλληνες μπορούσαν να συλλάβουν πριν την Έλευση Του στην γη.
      Τα επιτεύγματα του πνεύματος του κορυφαίου πολιτισμού που άνθισε στους αιώνες, λεηλατήθηκαν, κλάπηκαν και ποδοπατήθηκαν αναρίθμητες φορές μέσα στην μακραίωνη ιστορική διαδρομή του.
      Οι λεηλασίες και οι βαρβαρότητες, ξεκίνησαν με την κατακτητική εκστρατεία των Περσών. Ο Ξέρξης κατά την εισβολή του στην Ελλάδα, κατέστρεψε όσα ιερά συνάντησε στο πέρασμα του. ενώ το 480 π.Χ., κατευθύνθηκε προς το μαντείο των Δελφών, με σκοπό να το συλήσει.
      Οι κάτοικοι των Δελφών, βλέποντας τους Πέρσες να πλησιάζουν, ρώτησαν στο μαντείο τον Απόλλωνος, αν θα έπρεπε να κρύψουν ή να μεταφέρουν τα ιερά αντικείμενα του ναού.

      Ο θεός δεν άφησε να τα μετακινήσουν τους είπε ότι ήταν ικανός να προστατεύσει ότι τον ανήκει…. Όταν οι βάρβαροι έφθασαν κοντά, βλέποντας από την θέση τους το ιερό, ο προφήτης που λεγόταν Ακήρατος βλέπει να μετακινούνται έμπροσθεν τον ναού όπλα ιερά που εξήλθαν από το άδυτον αυτά δεν επιτρεπόταν να τα αγγίζει κανείς.
      Τρέχει να αναφέρει το σημείον εις τους κατοίκους που είχαν μείνει. Και οι βάρβαροι όμως, όταν έφθασαν τρέχοντας εις το ιερόν της Αθηνάς Προνοίας, είδαν σημεία μεγαλύτερα από το πρώτο.
      Βέβαια είναι μεγάλο θαύμα να φανερωθούν από μόνα τους αυτόματα πολεμικά όπλα, έμπροσθεν τον ναού. Τα δεύτερα όμως (σημεία) που ακολούθησαν, αξίζει να τα θαυμάσεις περισσότερο απ’ όλα τα φαινόμενα.
      Όταν οι βάρβαροι έφθασαν βιαστικοί εις τον ναόν της Αθηνάς Προνοίας, πέφτουν επάνω τους κεραυνοί από τον ουρανό, δυο κορυφές από τον Παρνασσό κόβονται και κατρακυλούν επάνω τους με πολύ πάταγο και καταπλακώνουν πολλούς απ’ αυτούς…. Όσοι εσώθησαν κατευθύνθησαν εις την Βοιωτίαν.
      Αυτοί οι βάρβαροι που επέστρεψαν, όπως μου είπαν, εκτός απ’ αυτά είδαν και άλλα θεία σημεία.
      Δυο οπλίτες με ανάστημα μεγαλύτερο από άνθρωπο τους ακολουθούσαν σκοτώνοντας και διώκοντας τους. Οι κάτοικοι λένε ότι αυτοί οι δυο είναι οι ντόπιοι ήρωες Φύλακος και Αυτόνοος.
      (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, 8,36)

      Ανάλογη τύχη με τους Πέρσες είχαν και οι Γαλάτες οι οποίοι επίσης προσπάθησαν να συλήσουν το μαντείο των Δελφών, το 279 π.Χ.

      Μόλις λοιπόν συνεπλάκησαν, αμέσως κεραυνοί κατευθύνονταν εναντίων των Γαλατών και πέτρες που αποκόπηκαν από τον Παρνασσό, και άνδρες οπλισμένοι πρόξενοι, τρόμου ορθώθηκαν εναντίον των βαρβάρων.
      Απ’ αυτούς λέγεται ότι άλλοι μεν ήλθαν από τους Υπερβόρειους. Ο Υπέροχος και ο Αμάδοκος και τρίτος, ο Πυρρός του Αχιλλέως.
      (Παυσανίας, Αττικά, 4,4)

      Η ΥΠΕΡΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ:

      ΜΙΑ ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΚΟΣΜΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

      Είναι χαρακτηριστική η καταγραφή του Ησιόδου στο “Έργα και ημέραι”, όπου αναφέρει ότι οι θεοί δημιούργησαν πρώτα το Χρυσό Γένος των ανθρώπων που έζησε την εποχή που ο Κρόνος βασίλευε στο κράτος του Ουρανού. Τούτο το γένος ήταν το πιο σοφό και προηγμένο απ’ όλα, ενώ εν συνεχεία ακολούθησαν – σε μία συνεχή παρακμή – τα επόμενα γένη φτάνοντας στο κατώτερο: το Σιδηρούν. Εδώ έχουμε την αντίληψη της αντίστροφης πορείας του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και μια αναφορά σε κάποιον πανάρχαιο εξελιγμένο πολιτισμό: Στο κράτος του Ουρανού. Ο Ουρανός σύμφωνα με την αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ο πρώτος βασιλέας ο οποίος και δημιούργησε ένα παγκόσμιο κράτος. Ο Ευήμερος ο Μεσσήνιος αναφέρει ότι ο Ουρανός φέρεται ως ο πρώτος των βασιλέων, ενώ ο Απολλόδωρος αναφέρει ότι ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τον κόσμο.
      Ανάλογη καταγραφή έχουμε από την αρχαία κινεζική παράδοση, οπού κατά το πανάρχαιο κείμενο ” I Τσίνκ” ο πρώτος βασιλέας ήταν ο ‘Τσανγκ – Τι”, που μεταφράζεται ως “Ό Βασιλιάς Ουρανός”. Σύμφωνα λοιπόν με το “Ι Τσινκ”, κατά την εποχή της βασιλείας του “εθεσπίσθησαν νόμοι χρηστότητος και δικαιοσύνης. Δεν υπήρχε τότε τόπος στη Γη που να μην ανήκε στον βασιλέα Ουρανό…”.
      Παρόμοιες αναφορές υπάρχουν και στα αρχαία Ινδικά κείμενα “Ραγγού Βάνσα” και “Ραμαγιάνα”, όπου γίνεται λόγος για ένα πανάρχαιο βασίλειο που ίδρυσε ο “Μανού”, ο “πρώτος των βασιλέων” και στο οποίο ίσως είχε αναπτυχθεί ένας εξελιγμένος πολι τισμός.
      Το αρχαίο Ινδιάνικο κείμενο “Popol Vux” αναφέρει την ύπαρξη κατά τα πανάρχαια χρόνια ενός παγκόσμιου πολιτισμού, ενώ μιλάει και για τον εποικισμό της Αμερικής από τους λευκούς στρατιώτες του βασιλιά “‘Ηλα Τάκι”.
      Οι παρόμοιες έως ταυτόσημες αυτές αρχαίες καταγραφές, που έρχονται από λαούς που ζουν σε φοβερά απομακρυσμένες μεταξύ τους περιοχές, δεν μπορούν παρά να μας κινήσουν τουλάχιστον την υποψία, ότι τότε υπήρχε ένα κράτος που είχε κατακτήσει όλον, ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη δημιουργώντας έναν προηγμένο πολιτισμό.
      Αυτός ο πολιτισμός παρέμεινε στην μνήμη των ανθρώπων και μετά την καταστροφή του (πιθανόν από κάποιον παγκόσμιο πόλεμο και από έναν μεγάλο κατακλυσμό, γεγονότα που καταγράφονται και πάλι στα κεί μενα των αρχαίων λαών), η δε αίγλη του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πρω ταγωνιστές του να πάρουν – με την πάροδο των αιώνων – διαστάσεις θεών και τα γεγονότα που τον σημά δεψαν να πάρουν από στόμα σε στόμα τις διαστάσεις μύθου.
      Η αιτία της θεοποίησης αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει εύκολα αντιληπτή από έναν αναγνώστη των αρχαίων κειμένων, αφού πάρα πολλοί χρονογράφοι, ιστορικοί και συγγραφείς εκεί νης της εποχής μιλούν για τους θεούς και περιγράφουν τα περιστατικά της ζωής τους σαν να πρόκειται γα ιστορικά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα.
      Δυστυχώς δεν έχει φτάσει στα χέρια μας λεπτομερής καταγραφή της ιστορίας εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού. Ένας από τους λόγους είναι η εξαφάνιση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αρχαίων καταγραφών με την πυρπόληση των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας, της Κωνσταντινούπολης κλπ., που μας στέρησε από έναν πολύτιμο θησαυρό γνώσεων. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η βιβλιοθήκη της Κωνσταντινούπολης καιγόταν επί μία ολόκληρη εβδομάδα. Και μόνο αυτή η πληροφορία μας προκαλεί ρίγος, όταν αναλογιζόμαστε το πλήθος και την έκταση των γραπτών μνημείων που εξαφανίστηκαν.
      Παρ’ όλα αυτά, έφτασαν μέχρι σήμερα κάποιες σποραδικές αναφορές, οι οποίες σε συνδυασμό με διάφορα παράδοξα αρχαιολογικά ευρήματα και διάφορα πορίσματα επιστημονι κών ερευνών, μπορούν να μας μεταφέρουν αχνά τον παλμό εκείνου του πολιτισμού. Στόχος του άρθρου αυτού δεν είναι να αναπαραστήσει την ιστορία εκείνης της εποχής, αλλά να μεταφέρει ένα μέρος (όσο μπορεί να επιτρέψει ο περιορισμένος χώρος) από το πλήθος των στοιχείων πού παραμένουν ανε ξήγητα ή τουλάχιστον ελλιπώς ερμηνευμένα από την συμβατική ιστορία και, αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον δημιουργούν την υποψία για την ύπαρξη ενός πολιτισμού, ίσως πιο προηγμένου και εξελιγμένου από τον δικό μας.

      ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΜΙΑΣ ΥΨΗΛΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

      Είναι φυσικό, η ιστορία ενός πολιτισμού που υπολογίζεται ότι υπήρξε δέκα χιλιάδες χρόνια πριν από την γέννηση του Χριστού και εξαφανίστηκε από μία κοσμογονική καταστροφή, να τυλίχτηκε με την αχλή και την αίγλη του μύθου, ο οποίος είναι και η σημαντικότερη ένδειξη της ύπαρξης του. Οι γενιές που έζησαν τα επόμενα από την καταστροφή χρόνια χωρίζονταν στους ανθρώπους των ιερατείων, που είχαν στην κατοχή τους την προγονική γνώση μαζί με κάποια από τα κατά λοιπα της πανάρχαιας τεχνολογίας, και στην μεγάλη μάζα των απλών ανθρώπων. Εκείνοι, τις μνήμες τις οποίες διατήρησαν από τα χρόνια της ακμής, τις περιέβαλαν με το προστατευτικό κάλυμμα της μυθολογίας.
      Η μυθολογία βρίθει από αναφορές στα φοβερά όπλα των θεών, στα ιπτάμενα άρματα τους, στα αυτόματα μηχανήματα και τα πολεμικά τέρατα, στις “μαγικές” δυνάμεις που έφτιαχναν πελώρια οικοδομήματα ή γκρέμιζαν ανίκητα τείχη, στους ταξιδιώτες του ουρανού και των άστρων. Σίγουρα όλα αυτά μπορεί να είναι δημιουργήματα της φαντασίας.
      Αυτή η “φαντασία” όμως είναι παρόμοια – σχεδόν ταυτόσημη -σε διάφορους λαούς, και εφ’ όσον υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν επαρκώς αν δεν θεωρηθούν ως απεικόνιση της πραγματικότητας που κρύβουν οι μύθοι, αφού υπάρχουν ιστορικές μαρ τυρίες που υπαινίσσονται την χρησι μοποίηση κατά διάφορες κρίσιμες περιόδους μη συμβατικής με τα δεδο μένα της εποχής τεχνολογίας, και εφ’ όσον σύγχρονοι ερευνητές στηριζόμε νοι σε αρχαίες μαρτυρίες κατασκευά ζουν πράγματα που έως τώρα τα θεωρούσαμε αντικείμενα που συνα ντούμε μόνο σε μύθους. Επομένως, είναι φυσικό να γεννιέται η υποψία ότι τα περί απλής φαντασίας δεν αποτε λούν ικανοποιητική και επαρκή εξήγηση.
      Οι αρχαίοι μύθοι και τα κείμενα είναι γεμάτα από αναφορές σε ιπτάμενα οχήματα που χρησιμοποιούνταν για διάφορους σκοπούς. Όσες από αυτές και να καταγράψουμε, δεν θα μπο ρέσουμε να μην έχουμε αφήσει ένα σημαντικό πλήθος απ’ έξω. Αξίζει όμως να μεταφέρουμε κάποιες χαρακτηριστικές περι πτώσεις, όπου ένας καχύποπτος ερευνητής μπορεί να διακρί νει πίσω από την αλληγορία πολλά πράγματα.

      http://1.bp.blogspot.com/_dO5E-byCJQE/S4SFsWQJ5vI/AAAAAAAAAjI/g7qctVpZYx8/s320/TRIPTOLEMOS.JPG

      Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην “αγέλαστο πέτρα” στην Ελευσίνα.

      Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών. Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής (“Ελευσίς”) με την λέξη “έλευσις”, που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολι τιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφε ται και σε μυθολογίες άλλων λαών. Μεταφέρουμε χαρακτηρι στικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) “Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας” την μαρτυρία της Κινεζικής παρά δοσης:

      “…Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφο νταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους…

      …Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμέ νης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική. Τους έμαθε επίσης να ψαρεύ ουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα…
      Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα…”
      Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντες έχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη “Μήδεια”, πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.
      Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).

      http://1.bp.blogspot.com/_dO5E-byCJQE/S4SF-5Y3IqI/AAAAAAAAAjQ/kW-riQq0Kuk/s320/PROMITHEUS.JPG

      Στην τραγωδία του Αισχύλου “Προμηθέας Δεσμώτης” βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας “με την θέληση, χωρίς χαλινούς” ένα “τετράσκελο πουλί”. Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία “Σφίγγα” τον βλέπουμε να μιλάει για ένα “πουλί πού ‘χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι”, ενώ στον “Αγαμέμνονα” είναι χαρακτηριστική η εντολή: “τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε”.
      Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, μπορεί να εξηγήσει και τις διώξεις του από το ιερατείο της εποχής με την κατηγορία ότι ανεβάζει επί σκηνής τα μυστικά των Ελευσίνιων Μυστηρίων, και ίσως και την ανεξιχνίαστη δολοφονία του.
      Το τετράσκελο πουλί που αναφέρεται στον “Προμηθέα Δεσμώτη” το συναντάμε σε πολλές αρχαίες απεικονίσεις, καθώς και σε κείμενα διαφόρων λαών. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα είναι η περιγραφή του Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη όπου μιλάει για ένα ζώο με τέσσερα σκέλη:

      “…και τα σκέλη αυτών ορθά και πτερωτοί οι πόδες αυτών και σπινθήρες ως εξαστράπτων χαλκός και ελαφραί αι πτέρυγες αυτών…”

      Το όχημα το είδε ο προφήτης να βγαίνει λάμποντας ολόκληρο, μέσα από ένα σύννεφο σκόνης.
      Ο Αυστριακός μηχανικός Τ. Φ. Μπλούμριχ (J.F. Blumrich), ο οποίος εργάστηκε στην NASA και βραβεύτηκε” με το μετάλλιο “Εξαιρετικές Υπηρεσίες – Exceptional Services”, ερεύνησε διεξοδικά τις περιγραφές αυτές του Ιεζεκιήλ, και σχεδίασε έναν υπερμοντέρνο θαλαμίσκο προσγείωσης από διαστημόπλοιο, με όλα τα χαρακτηριστικά που περιγράφει ο προφήτης. Τα αποτελέσματα των ερευνών του τα δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο “Και ηνοίχθησαν οι ουρανοί…”
      Εδώ φυσικά γεννιέται το ερώτημα τι σχέση μπορεί να έχει το όχημα που είδε ο Ιεζεκιήλ με την τεχνολογία ενός πολιτισμού που υποτίθεται ότι καταστράφηκε 7000 περίπου χρόνια πριν από αυτόν. Ίσως λοιπόν, κάποια απομεινάρια αυτής της υψηλής τεχνολογίας να σώθηκαν και μετά την καταστροφή, φυλαγμένα με κάθε μυστικότητα από τα ιερατεία. Την γνώση γι’ αυτά να είχαν μόνον κάποιοι από τους μυημένους στα αρχαία μυστήρια.
      Ένα επιπλέον γεγονός που πηγάζει μέσα από την παράδοση αλλά και από τα κείμενα των αρχαίων συγγραφέων είναι τα ταξίδια πέρα από τη γη.
      Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος. Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον “Φαίδωνα” του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πως φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.
      Μία σειρά πανάρχαιων βραχογραφιών, θέτουν στον καλόπιστο ερευνητή την απορία για το αν όσα λέγονται γα τα διαστημικά ταξίδια εκείνης της εποχής δεν είναι απλά παραμύθια. Ορισμένες βραχογραφίες, αν ειδωθούν και ερμηνευθούν μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, παρουσιάζουν μορφές αστροναυτών. Τέτοιες έχουν βρεθεί στο Παγγαίο όρος στην Θράκη, στην Βαλ. Καμόνικα της Ιταλίας, στο Κίμπερλι της Αυστραλίας και σε πολλά άλλα μέρη. Όλα αυτά τα ανεξήγητα για τους επιστήμονες στοιχεία, αποτελούν μία σημαντική ένδειξη ενός πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού.

      ΕΝΑ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΡΗΝΙΚΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ;

      Στα κείμενα των αρχαίων λαών υπάρχει η περιγραφή ενός τρομερού πολέμου που συγκλόνισε όλη τη Γη. Αυτός ο πόλεμος, που ίσως στάθηκε και η αφορμή γα την αρχή της παρακμής εκείνου του πολιτισμού, διεξήχθη με την χρησιμοποίηση εξελιγμένων όπλων. Οι περιγραφές των αρχαίων κειμένων μας μεταφέρουν την εικόνα μίας σύγκρουσης, η οποία επέφερε σφοδρές καταστροφές. Εκείνη η πανάρχαια σύγκρουση κατέληξε κατά πάσα πιθανότητα σε ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα.

      Φαντάζει ακραίο, όμως διαβάζοντας κανείς τις περιγραφές των αρχαίων παραδόσεων δεν μπορεί να μην πάει ο νους του σε μία τέτοια πιθανότητα. Οι αναφορές σε “ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του σύμπαντος”, σε μία “λευκό-φωτη λάμψη” και μία “φωτιά πρωτόφαντη που χυνόταν παντού”, σε “μία θανατηφόρα σκόνη” πόυ σκέπασε όσους σώθηκαν από τον όλεθρο, δύσκολα μπορούν να περάσουν απαρατήρητες. Αξίζει να μεταφέρουμε τα κείμενα των λαών, μέσα στα οποία εκτός των άλλων, ο αναγνώστης μπορεί να διακρίνει τις μεγάλες ομοιότητες που υπάρχουν, και να εξάγει τα συμπεράσματα του.

      Από την Θεογονία του Ησιόδου, όπου γίνεται η περιγραφή του τρομερού εκείνου πολέμου μεταξύ των “Θεών” και των ‘Τιτάνων”, μεταφέρουμε το εξής χαρακτηριστικό απόσπασμα:

      “…Έβραζε η γη και η θάλασσα η απέραντη, και τους Τιτάνες τους τύλιξε μια καυτή πνοή. Κι όπως η φλόγα ανέβαινε στον ουρανό, όσο γενναίοι κι αν ήσαν, οι Τιτάνες τυφλώθηκαν. Τους τύφλωσε η λευκόφωτη από τους κεραυνούς λάμψη. Ζέστη, φωτιά πρωτόφαντη χύνονταν παντού. Κι ότι έβλεπαν τα μάτια, κι ότι τα αυτιά άκουγαν ήτανε σαν να είχαν σμίξει η ο ουρανός κι η γη…”

      Ένας ερευνητής θα μπορούσε κάλλιστα να υποψιαστεί ότι ο “κεραυνός του Δία” που ήταν το όπλο που έδωσε την νίκη της Τιτανομαχίας στους “Θεούς”, στην πραγματικότητα δεν ήταν κάτι διαφορετικό από την σημερινή πυρηνική βόμβα.

      Ακόμα πιο χαρακτηριστική είναι η περιγραφή που υπάρχει στο ινδιάνικο κείμενο “Popol Vux”:

      “…Ένας σιδερένιος κεραυνός έπεσε από τον ουρανό στη γη. Τα πτώματα των ανδρών της φυλής των Βρίσχνες, και των Αγχίκας. έγιναν αγνώριστα. Τα μαλλιά τους και τα νύχια τους είχαν πέσει, τα φτερά των πτηνών άλλαξαν χρώμα, οι τροφές δηλητηριάστηκαν κι όσοι άνθρωποι σώθηκαν από τον όλεθρο σκεπάστηκαν με μία θανατηφόρα σκόνη.”
      Η Ινδική βίβλος “Μαχαμπαράτα” αναφέρει σχετικά:
      “Ήταν ένα βλήμα που μέσα του έκλεινε την δύναμη του Σύμπαντος. Ήταν μία στήλη από καπνό και φλόγα λαμπρή, σαν δέκα χιλιάδες ήλιοι, που σηκώθηκε μ’ όλη τη δύναμη της… Ήταν ένα νέο και άγνωστο όπλο, ένας σιδερένιος κεραυνός που έκανε στάχτη τη. φυλή των Βρίσνις και των Ανδάκας…
      …Τα κορμιά κάηκαν, και κανείς δεν μπορούσε να τα αναγνωρίσει. Τα μαλλιά και τα νύχια έπεσαν από τα σώματα. Τα πουλιά έγιναν κάτασπρα… Λίγες ώρες αργότερα όλα τα τρόφιμα είχαν μολυνθεί… Για να γλυτώσουν από τη φωτιά αυτή, οι στρατιώτες έπεσαν στα ποτάμια με τα ρούχα και τα όπλα τους… Αρχισε να φυσάει ένας καυτός άνεμος…
      Το Σύμπαν τυλίχτηκε με τόση ζέστη σαν να ήταν άρρωστο με δυνατό πυρετό. Οι ελέφαντες και τ’ άλλα ζώα του πολέμου χτυπήθηκαν από την δύναμη του όπλου… Τα νερά ζεστάθηκαν τόσο, ώστε ότι ζεί μέσα τους, άρπαξε φωτιά…

      …Ένα ακόντιο μοιραίο, σαν ραβδί του θανάτου. Μετρούσε τρία κύβιτα και έξι πόδια. Προικισμένο με την δύναμη του κεραυνού του Ίντρα με τα χίλια μάτια…καταοτρεπτικό για όλα τα ζωντανά πλάσματα…”

      Η καταπληκτική ομοιότητα των περιγραφών της “ΡοροΙ Vux” και της “Μαχαμπαράτα”, αλλά και οι προκλητικά όμοιες ονομασίες των φυλών “Βρίσχνες και Αγχίκας” από την μία και “Βρίσνις και Ανδάκας” από την άλλη, μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι δεν αποκλείεται τα δύο αυτά κείμενα να περιγράφουν το ίδιο γεγονός
      Σε ένα άλλο σημείο της “Μαχαμπαράτα” διαβάζουμε για την σύγκρουση στον αέρα δύο όπλων από αυτά που προαναφέραμε: “…Τα δύο όπλα συνάντησαν το ένα τ’ άλλο στη μέση του αέρα. Τότε η γη άρχισε να τρέμει μαζί με όλα τα βουνά της και τις θάλασσες και τα δέντρα, και όλα τα ζωντανά πλάσματα κάηκαν από την ενέργεια των όπλων και επηρεάστηκαν άσχημα. Τα ουράνια φλέγονταν και τα δέκα σημεία του ορίζοντα γέμισαν με καπνό…”.
      Η περιγραφή της Παλαιάς Διαθήκης, σχετικά με την καταστροφή στα Σόδομα και τα Γόμορα, μπορεί επίσης να χαρακτηριστεί ως μία μυθολογική απεικόνιση των δεινών εκείνου του μεγάλου πολέμου:

      “…Και έβρεξεν ο Κύριος επί τα Σόδομα και τα Γόμορα Φείον και πυρ εξ ουρανού, και κατέστρεψε τας πόλεις αυτάς, και πάντα τα περίχωρα…”

      http://2.bp.blogspot.com/_dO5E-byCJQE/S4SGVOz3DNI/AAAAAAAAAjY/1T3ggddQdmY/s320/ATHINA.JPG

      Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο που μας μεταφέρουν οι αρχαίες παραδόσεις, είναι αυτό της κατασκευής του περίφημου κεραυνού του Διός από τους Κύκλωπες. Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική μυθολογία, οι Κύκλωπες ήταν αυτοί που δημιούργησαν το ανίκητο αυτό όπλο, το οποίο και έδωσαν στον Δία για να κατατροπώσει τους Τιτάνες.

      Από τα “Σχόλια του Αρτεμιδώρου” διαβάζουμε την γνώμη του Ερατοσθένη που υποστήριζε ότι η συνωμοσία των Θεών κατά των Τιτάνων έγινε στο “θυτήριο”, όπου οι Κύκλωπες κατασκεύαζαν το φοβερό όπλο, “έχων επί του πυρός κάλυμμα, όπως μη ιδώσει την του κεραυνού δύναμιν”.
      Μήπως εδώ μιλάμε για ένα πυρηνικό εργοστάσιο, του οποίου τα τοιχώματα προστάτευαν τους εργαζόμενους σε αυτό από “την του κεραυνού δύναμιν”, και του οποίου οι επιστήμονες, που θα φορούσαν προφανώς μία ιδιόμορφη στολή με κράνος, η οποία τους προσέδιδε μία διαφορετική περίεργη εικόνα, ονομάστηκαν από την μυθολογία “Κύκλωπες”; Αρκετά τολμηρή ετούτη η υπόθεση, αλλά και αρκετά πιθανή, αν λάβει κάποιος υπόψη του τις παραπάνω περιγραφές, καθώς και μία βραχογραφία 10000 ετών, που βρέθηκε σε σπηλιά της κοιλάδας Τασσιλί, στις παρυφές της ερήμου της Σαχάρας, η οποία παρουσιάζει την μορφή ενός ανθρώπου, ντυμένου με μία παράξενη στολή, που θυμίζει έντονα αυτή των αστροναυτών ή των εργαζομένων σε πυρηνικό εργοστάσιο. Το κράνος της στολής φέρνει στην μνήμη μας την περιγραφή ενός Κύκλωπα, αφού έχει στο μέτωπο έναν στρογγυλό φεγγίτη για να επιτρέπει την όραση.

      Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΑΠΟΜΕΙΝΑΡΙΑ

      Την ολοκληρωτική καταστροφή εκείνου του πολιτισμού, έφερε ένας μεγάλος κατακλυσμός, που ήταν αποτέλεσμα αλλά και αιτία τεραστίων γεωλογικών μεταβολών που αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα αρχαία κείμενα αναφέρονται εκτενώς και σε εκείνον τον κατακλυσμό, αλλά και σε παλαιότερους.
      Σύμφωνα με κάποιες σύγχρονες θεωρίες, το 9654 π.Χ., ένα αστρικό σώμα έπληξε την Γη στον Ειρηνικό Ωκεανό, προκαλώντας τεράστιες καταστροφές σε όλη την υφήλιο. Η χρονολογία αυτή δεν απέχει από εκείνη που δίνει ο Πλάτωνας στον ‘Τίμαιο”, για τον καταποντισμό της Ατλαντίδος. Αυτή η καταστροφή, πρέπει να ταυτίζεται με αυτήν που αναφέρεται από την Ελληνική μυθολογία ως ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
      Σύμφωνα με μια ιστορική ερμηνεία, εν όψη του κατακλυσμού που ερχόταν, οι σοφοί εκείνου του πανάρχαιου πολιτισμού, που είχαν προβλέψει την καταστροφή, θέλησαν να διασώσουν τις γνώσεις τους για τις επερχόμενες γενιές. Αυτές οι γνώσεις κλείστηκαν είτε σε κάποια οικοδομήματα πού ήταν προορισμένα να “επιβιώσουν”, είτε διασώθηκαν μαζί με τους κατόχους τους σε κάποια απρόσβλητα σημεία.
      Οικοδομήματα, μέσα στα οποία φυλάχτηκε η γνώση, λέγεται ότι αποτελούν οι πυραμίδες. Η Αιγυπτιακή παράδοση αναφέρει ότι η μεγάλη πυραμίδα κατασκευάστηκε πριν τον κατακλυσμό (ίσως αυτό που έγινε στα τέλη της τρίτης χιλιετίας να ήταν κάποιου είδους ανακαίνιση) και είχε φυλαγμένα στα σωθικά της τα απομεινάρια της χαμένης σοφίας. Ένα χειρόγραφο του αρχαίου Αιγυπτίου ιστορικού Μασχουντί που βρίσκεται στην βιβλιοθήκη κη του πανεπιστημίου) της Οξφόρδης, αναφέρει τα εξής:

      “…Ο Σουρίντ που βασίλευε στην Αίγυπτο, πριν από τον κατακλυσμό, κατασκεύασε τις δύο μεγάλες πυραμίδες. Και διέταξε τους ιερείς του να εναποθέσουν σε αυτές το σύνολο των γνώσεων και της σοφίας της εποχής του, καθώς και τα γραπτά κείμενα της αριθμητικής και της γεωμετρίας, προς χάριν των μεταγενεστέρων, για να τα μελετήσουν και να διδαχθούν απ’ αυτά.
      Στην Ανατολική πυραμίδα καταγράφηκαν οι ουράνιες σφαίρες, τα σχήματα των άστρων και των πλανητών με τις θέσεις των και τους κύκλους των, καθώς και η ιστορία του παρελθόντος…”

      Ο Έντγκαρ Κεϊσι στα έργα του “Ιστορία της προέλευσης και του πεπρωμένου του ανθρώπου” και “Ατλαντίδα”, αναφέρει ότι αρχιτέκτονας της μεγάλης πυραμίδας ήταν ο Ερμής, ενώ για την Σφίγγα αναφέρει ότι κατασκευάστηκε γύρω στην δέκατη χιλιετία προ Χριστού.
      Την κατασκευή της μεγάλης πυραμίδας από τον Ερμή, για να φυλαχτεί εκεί η επιστημονική γνώση υποστηρίζει και ο Άραβας ιστορικός Ιμπ Μπαλούσι. Σύμφωνα με την παρά δοση η Σφίγγα έκρυβε την λύση κάποιου μεγάλου αινίγματος.
      Στις 22 Μαρτίου του 1993 στις 11:05 ακριβώς, ένα μίνι ρομπότ του Γερμανού μηχανικού Δρα. Ρούντολφ Γκάντεμπρινκ (Dr. Rudolf Gantenbrink) ανακάλυψε μέσα στη πυραμίδα του Χέωπα, στο τέρμα ενός σφραγισμένου από τους αρχαι ολόγους διαδρόμου 59,84 μέτρων, μία μυστική πόρτα.

      Συνδεθείτε για να απαντήσετε

3. zita 38 ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΓΟΥΡΗ ΟΤΙ ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΙΔΙΚΟ ΑΘΡΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΩΝ. ΚΑΝΕ ΛΥΓΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑΤΙ ΜΙΛΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΕΙΣ ΚΑΘΕ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ….

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε

4. Συμφωνω με τον Αισχυλο,πιστευω οτι αμα ψαξετε το θεμα μες τους νανους θα βγαλει λαυρακι.

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε

5. ΕΧΕΙ ΠΟΛΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΣΑΜΑΝ ΕΙΔΗΚΑ ΜΕ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΝΟΥΣ!!!

   Συνδεθείτε για να απαντήσετε