ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ!!;;!!
Πράγματι τι είναι ο πόλεμος!;! Είναι μια πράξη όπου οι άνθρωποι εξαναγκάζονται να κάνουν!;! Πόλεμος είναι όταν δυο αντίθετα έθνη ή και ποιο πολλά ακόμα σκοτώνουν το ένα έθνος το άλλο!;! Και ποιος είναι ο νικητής!;! Και ποιο ο χαμένος!;! Έχει κερδίσει κανείς τον πόλεμο!;! Η μήπως μόνο τις μάχες!;! Σε πόλεμο μόνο οι άνθρωποι μπορούν να εμπλακούν!;! Τα ζώα και τα έντομα δεν πραγματοποιούν πολέμους!;! Τι είναι αυτό όμως που σε κάθε σχεδόν ζωντανό οργανισμό πάνω στην γη εξαναγκάζει να γίνεται πόλεμος!;! Γιατί εμείς οι άνθρωποι ενώ είμαστε τόσο νοήμον όντα και τόσο έξυπνα ξεκάναμε πολέμους με καταστροφικές συνέπιες για εμάς τους ιδίους αλλά και για τον ίδιο τον πλανήτη μας!;! Ο καθένας σε όλα αυτά τα ερωτήματα μπορεί να δώσει τα δικά του απαντήματα μα και να φτιάξει και δικά του ερωτηματικά, μα ας δούμε τι πραγματικά είναι ο πόλεμος!!!!
Αλήθεια πότε πρώτο ξεκίνησε ο πρώτος πόλεμος μεταξύ των ανθρώπων και γιατί!;! Ποιος ήταν ο λόγος!;! Αυτό το ερώτημα κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει ή μπορεί!;! Οι επιστήμονες και οι ειδικοί λένε ότι πριν εμάς τους ανθρώπους υπήρξαν οι Νεάντερνταλ και πριν από αυτούς κάποιοι άλλοι και πριν από αυτούς κάποιο άλλο είδος ….. όπου δεν είχαν την νοημοσύνη του σύγχρονου ανθρώπου και για αυτό χάθηκαν και επιβίωσε το δικό μας είδος!!!! Μα και αυτοί οι πρώην αγριάνθρωποι που πολλοί πιστεύουν ότι είναι οι πρόγονοι των ανθρώπων ( εγώ όχι ) πραγματοποιούσαν πολέμους, όχι μεγάλης κλίμακας αλλά μικρής αλλά δεν έπαυε να είναι πόλεμος εν μέρη!!!! Ο λόγος ήταν εμφανής και τότε όπως λένε οι ειδικοί, την επικράτηση των εδάφων τους, για την τροφή τους, ακόμα και για τις γυναίκες που διεκδικούσαν!!!! Μα με την παράξενη και άγνωστη έλευση των ανθρώπων όπως τους ξέρουμε σήμερα δεν σταμάτησε το γεγονός αυτό!!!! Ο πόλεμος υπήρχε πάντα σε όλα τα έθνη μικρά μεγάλα αλλά και σε όλες τις εποχές, αρχαίες και σύγχρονες!!!! Μα γιατί όμως να γίνεται!;! Δεν έχουμε παραδειγματιστεί από τους καταστροφικούς πολέμους που έχουν περάσει επάνω στην γη!;! Γιατί συνεχίζουμε να το κάνουμε και να το ξανά κάνουμε!;! Τελικά τι είναι ο πόλεμος!;! Πόλεμος είναι η κατάσταση σύγκρουσης μεταξύ σχετικά μεγάλων ομάδων ανθρώπων (όπως έθνη, πολιτείες, οργανισμοί, κοινωνικές ομάδες), που χαρακτηρίζεται από την χρήση ένοπλης βίας μεταξύ μαχόμενων ή κατά πολιτών. Μια κοινή αντίληψη του πόλεμου είναι μια σειρά από στρατιωτικές εκστρατείες μεταξύ δύο ή περισσότερων αντίπαλων πλευρών που περιλαμβάνουν μια διαμάχη σχετικά με ανεξαρτησία, εδάφη, πόρους, ιδεολογία ή κάποιο άλλο θέμα.
Κάποιοι λένε ότι υπάρχουν τριών ειδών πόλεμοι… ο κανονικός που μάχονται δυο διαφορετικά έθνη, ο εμφύλιος πόλεμος, και ο ψυχρός πόλεμος.
Ας δούμε τι είναι ο εμφύλιος πόλεμος:
Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πόλεμος κατά τον οποίο μέρη εντός της ίδιας κουλτούρας, κοινωνίας ή εθνικότητας πολεμούν το ένα το άλλο διεκδικώντας τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Μερικοί εμφύλιοι πόλεμοι χαρακτηρίζονται ως επαναστάσεις όταν ως αποτέλεσμα της σύγκρουσης συντελείται σημαντική κοινωνική αναδιάρθρωση. Μια εξέγερση, επιτυχής ή ανεπιτυχής, πιθανόν να θεωρηθεί εμφύλιος πόλεμος από κάποιους ιστορικούς, αλλά αυτό μόνο οργανωμένοι στρατοί εμπλακούν σε συμβατικές μάχες. Άλλοι ιστορικοί δηλώνουν ότι το κριτήριο για έναν εμφύλιο πόλεμο είναι ότι πρέπει να υπάρχει παρατεταμένη βία μεταξύ οργανωμένων φατριών ή συγκεκριμένων περιοχών μιας χώρας (με συμβατικό ή όχι πόλεμο).
Ας δούμε τι είναι ο ψυχρός πόλεμος:
Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ο γεωπολιτικός, ιδεολογικός και οικονομικός αγώνας μεταξύ των δυο υπερδυνάμεων, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κράτησε από το 1947, μέχρι την πτώση του τείχους του Βερολίνου στις 11 Νοεμβρίου 1989 και λίγο αργότερα την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στα άλλα κράτη επιρροής της ΕΣΣΔ.
Ονομαζόταν Ψυχρός Πόλεμος γιατί δεν διεξήχθη ποτέ ένοπλη σύγκρουση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Ο “πόλεμος” έγινε με τη μορφή αγώνα επικράτησης σε διάφορους τομείς όπως τα συμβατικά και τα πυρηνικά όπλα, τα δίκτυα συμμαχιών, οικονομία και οικονομικούς αποκλεισμούς, προπαγάνδα, κατασκοπεία, πολέμους σε περιφερειακά κράτη, και τον ανταγωνισμό για την κατάκτηση του διαστήματος.
Οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ έφτασαν στα όρια του πολέμου κατά την κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962. Πόλεμοι κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου έγιναν στηνΚορέα, στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν καθώς και μικρότερες συγκρούσεις στην Ανγκόλα, το Ελ Σαλβαδόρ και τη Νικαράγουα.
Ο Ψυχρός Πόλεμος βασίστηκε στο φόβο και των δυο πλευρών για την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων και για το λόγο αυτό και οι δυο πλευρές ανέπτυξαν πολιτικές αποφυγής της χρήσης τους. Κατά τη διάρκειά του, δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ πυρηνικά όπλα.
Όπως όμως και να το ονομάσεις δεν παύει να είναι ΠΟΛΕΜΟΣ!!!! Μια ενέργεια καταστρεπτική και μη αναστρέψιμη προς στις ψυχές που έχουν χαθεί μια για πάντα….
Κάποιοι θα πουν ότι υπάρχει ο οικονομικός πόλεμος, ο ψυχολογικός, ο δίκαιος, και ο άδικος!!!! Μα όπως και να έχει μόνο και μόνο η λέξη πόλεμος είναι καταστροφική όπως και να ειπωθεί!!!!
Τι είναι λοιπόν ο πόλεμος!;!
Μπορούμε να τον ορίσουμε!;!
Μπορούμε να βρούμε τι κοινό υπάρχει σε όλους τους πολέμους της Ιστορίας!;!
Μπορούμε να τον αξιολογήσουμε και με τι κριτήρια θα το κάνουμε!;!
Είναι ο πόλεμος καλός, κακός, ούτε το ένα ούτε το άλλο, απλώς αναγκαίος!;! Και αν ναι από ποιους!;!
Η υποτιθέμενη ηθική βελτίωση του ανθρώπου έχει μετριάσει την αγριότητα των πρωτόγονων πολέμων η απλώς τους έχει εξευγενίσει σε μια μορφή παρωδίας!;!
Υπάρχει δίκαιος πόλεμος και αν ναι, σε τι συνίσταται η << δικαιοσύνη >> του αλλά και ο άμαχος πληθυσμός όπου σφαγιάζεται!;!
Ο Κάντ υποστηρίζει ότι στην ανθρώπινη φύση συνυπάρχουν το εγωκεντρικό ζώο και το ορθολογικό κοινωνικό ον που κερδίζει συνεχώς έδαφος.
Είναι ο λόγος που υπαγορεύει την οργάνωση κρατών, και τη θέσπιση νόμων γιατί έτσι μπορούν οι άνθρωποι να απαλλαγούν από τον εξοντωτικό μεταξύ τους ανταγωνισμό και να ζήσουν σαν ελεύθεροι και ισόνομοι πολίτες.
Ο λόγος όμως υπαγορεύει και το κάθε κράτος να υπάρχει σε αρμονία και τάξη με τα γειτονικά. Αυτό απορρέει από την κατηγορική προσταγή:
<< Πράττε έτσι ώστε οι κανόνες της συμπεριφοράς σου να μπορούν να καταστούν καθολικοί νόμοι >> αν αυτή εφαρμοστεί όχι μόνο στην κοινωνία των ανθρώπων αλλά και στην κοινωνία των Εθνών. Η διαρκής ειρήνη λοιπόν είναι μια θετική θετική αξία που αντιστοιχεί σε ένα ανώτερο επίπεδο ορθολογικής ανάπτυξης του ανθρώπου.
Πώς όμως υποτίθεται πως λειτουργεί ο ορθός λόγος για να υπαγορεύσει μία αλτρουιστική και συνεργατική συμπεριφορά τόσο μεταξύ των ανθρώπων όσο και μεταξύ των εθνών!;! Για μία παραστατική απεικόνιση, παραθέτουμε ένα παράδειγμα που έχει χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει τον προβληματισμό των εμπολέμων και είναι γνωστό σαν το πρόβλημα (παίγνιο) των φυλακισμένων:
Υπάρχουν δύο φυλακισμένοι που δεν έχουν επικοινωνία μεταξύ τους και κατηγορούνται για το ίδιο αδίκημα. Ο Διευθυντής των φυλακών προσεγγίζει τον καθένα χωριστά και τους κάνει την ίδια πρόταση:
Μπορείς αύριο το πρωί να καταδώσεις ή να μην καταδώσεις τον άλλο φυλακισμένο. Ορίστε τι θα συμβεί:
1. Αν τον καταδώσεις εσύ και ο άλλος δεν καταδώσει εσένα, εσύ θα αφεθείς ελεύθερος και θα πάρεις και 1.000.000 EUR. Ο άλλος θα κρεμαστεί.
2. Αντίστοιχα, αν εσύ δεν τον καταδώσεις και ο άλλος καταδώσει εσένα τότε αυτός θα είναι ελεύθερος και πλούσιος ενώ εσύ θα πεθάνεις.
3. Αν καταδώσετε ο ένας τον άλλο, τότε θα μείνετε και οι δύο 10 χρόνια φυλακή. Κανείς δεν θα κρεμαστεί, κανείς δεν θα πάρει λεφτά και μετά τη 10ετία θα σας ξανακάνω την ίδια πρόταση.
4. Αν κανένας δεν καταδώσει τον άλλο τότε είσαστε και οι δύο ελεύθεροι αλλά χωρίς κανένα χρηματικό ποσό.
Σύμφωνα με την θεωρία των παιγνίων η στρατηγική που πρέπει να επιλεγεί είναι η κατάδοση. Διακινδυνεύει κανείς λιγότερα (10 χρόνια φυλακή αντί για κρέμασμα) και μπορεί να κερδίσει περισσότερα (ελευθερία και χρήματα αντί μόνο ελευθερία). Αν όμως και οι δύο επιλέγουν σταθερά αυτή τη στρατηγική, μετά από 2-3 δεκαετίες σκέφτονται ότι θα περάσουν τη ζωή τους στη φυλακή, άρα δοκιμάζουν (με ρίσκο φυσικά) να μην καταδώσουν, γιατί αυτή η στρατηγική, της κατάδοσης, είναι ατελέσφορη. Η ορθολογική στάση είναι να μην καταδώσεις. Η συμπεριφορά αυτή αναπτύχθηκε στην πράξη σε δίκες της μαφίας, όπου τελικά οι υπόδικοι αντιλήφθηκαν ότι η αλτρουιστική συμπεριφορά είναι μακροπρόθεσμα η πιο συμφέρουσα. Αυτή τη συμπεριφορά αναμένει ο Κάντ ότι θα υπαγορεύσει ο ορθός λόγος.
Το να καταδώσει κανείς, στα κράτη αντιστοιχεί με τον εξοπλισμό. Θα επιτύχεις νίκη ή ειρήνη με κόστος. Το να μην καταδώσει κανείς αντιστοιχεί στον αφοπλισμό. Ο αφοπλισμός θα σημαίνει ειρήνη χωρίς κόστος ή ήττα. Μακροπρόθεσμα η ορθολογική συμπεριφορά είναι ο αφοπλισμός και η ειρήνη χωρίς κόστος.
Ο κάθε μεμονωμένος άνθρωπος έχει περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης του ορθολογισμού του, όμως η ανθρωπότητα διαμέσου των αιώνων έχει απεριόριστες δυνατότητες. Ο άνθρωπος λόγω των προκλήσεων που αντιμετωπίζει γίνεται πιο έξυπνος, εφευρετικός, και μαθαίνει να σέβεται την έννομη τάξη μέσα στην κοινωνία αλλά και μεταξύ των κρατών. Αφού λοιπόν η ειρήνη, ως επιταγή της κατηγορικής προσταγής, είναι μία θετική αξία, υπάρχουν πρακτικές μέθοδοι και στρατηγικές ειρήνης που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην παρούσα κατάσταση του κόσμου ?
Ο Κάντ προτείνει μία ένωση κρατών που λειτουργεί με 6 προκαταρτικά και 3 οριστικά άρθρα. Αυτά είναι:
1. Δεν μπορεί να γίνεται ειρήνη και να υπάρχουν μυστικοί όροι και αιτίες για μελλοντικό πόλεμο.
2. Δεν μπορεί ένα κράτος να περιέλθει στην κατοχή άλλου με αγοροπωλησία, ανταλλαγή, δωρεά κλπ σαν να ήταν περιουσιακό στοιχείο.
3. Οι μόνιμοι στρατοί πρέπει να εκλείψουν
4. Δεν πρέπει να συνάπτονται εθνικά χρέη με το εξωτερικό εμπόριο των κρατών
5. Κανένα κράτος δεν πρέπει να επεμβαίνει βίαια στο σύνταγμα ή στη διακυβέρνηση άλλου κράτους
6. Κανένα κράτος κατά τον πόλεμο δεν πρέπει να κάνει τέτοιες ενέργειες που θα έκαναν αδύνατη τη μετέπειτα ειρήνη (π.χ. προτροπή για προδοσία, παραβιάσεις συνθηκών, κλπ)
Τα τρία οριστικά άρθρα είναι:
1. Το σύνταγμα σε κάθε κράτος πρέπει να είναι δημοκρατικό
2. Τα ανθρώπινα δικαιώματα βασίζονται σε μία ομοσπονδία ελευθέρων κρατών
3. Το διεθνές δίκαιο περιορίζεται στους όρους μιάς παγκόσμιας φιλοξενίας.
Οι κανόνες αυτοί δεν υπονοούν μόνο πίστη στην ειρήνη αλλά επίσης πίστη και στην ιδέα του Κράτους. Η πίστη στην ιδέα του κράτους υπάρχει επίσης στον Hegel και στον Clausewitz αλλά δεν είναι τυπικά Γερμανική αντίληψη. Ανάγεται γενικότερα στον Διαφωτισμό.
Ο Κάντ φυσικά γνώριζε ότι η ειρήνη είναι πάντοτε επισφαλής λόγω της ανθρώπινης εγωπάθειας και αναξιοπιστίας. Θεωρούσε όμως ότι καθώς στην προοπτική της ιστορίας οι πόλεμοι θα γίνονται απείρως πιο καταστροφικοί, οι άνθρωποι θα αναγκαστούν να ζήσουν ειρηνικά αντικαθιστώντας τον πόλεμο με διεκδικήσεις εντός ενός διεθνούς νομικού συστήματος. Αυτό όμως μέχρι σήμερα δεν έχει επιβεβαιωθεί. Παρότι υπάρχει η δυνατότητα διεξαγωγής καταστροφικών πολέμων, συχνότερα γίνονται περιορισμένοι πόλεμοι. Το πως μπορεί να συμβαίνει αυτό θα το δούμε στην 3η ενότητα. Εκεί επίσης θα δούμε την δυσπιστία στο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει το διεθνές δίκαιο ή οργανισμοί του τύπου του ΟΗΕ στην αποτροπή των πολέμων.
Απέναντι στις απόψεις του Κάντ στέκεται ο Χέγκελ. Παρατηρεί ότι στην αιώνια ειρήνη του Kant όλα στηρίζονται στην κυριαρχία της ανθρώπινης βούλησης, άρα, όλα είναι συνδεδεμένα με το τυχαίο ή το «ενδεχόμενο». Λείπει η αναγκαιότητα. Και η αναγκαιότητα απαιτεί να συμβούν συγκεκριμένα γεγονότα διαμέσου των οποίων θα συνεχιστεί η εξέλιξη του κόσμου. Ο πόλεμος είναι κατεξοχήν ένα τέτοιο γεγονός που επιταχύνει την εξέλιξη. Για τον Χέγκελ, δεν είναι το άτομο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η δικαιοσύνη ή η ισότητα που έχουν σημασία. Η ιστορία είναι ένα σφαγείο όπου σταθερά θυσιάζεται η ευτυχία των λαών και η αρετή των ατόμων. Το μέρος, το άτομο χάνεται μέσα στο όλο. Το μόνο που έχει σημασία είναι η πορεία του πνεύματος που αφού εξέπεσε επανακάμπτει στον εαυτό του διαμέσου, μεταξύ άλλων, και των γεγονότων της ιστορίας.
Η πορεία του πνεύματος διέρχεται μέσα από την ιδέα του κράτους. Και το κράτος πρέπει να πραγματώσει το δυναμικό του.
Ο λόγος, που κυβερνά τα πάντα, δεν επιδέχεται ηθική αξιολόγηση. Οι αντιμαχόμενοι στους πολέμους νομίζουν ότι πολεμούν για τούς δικούς τους σκοπούς και συμφέροντα. Αγνοούν ότι στην πραγματικότητα εξυπηρετούν απλώς την πορεία του πνεύματος Η εξέλιξη που πραγματώνεται μέσα από τον πόλεμο είναι η φυσική κατάσταση και όχι η ειρήνη. Με τον πόλεμο οι άνθρωποι φτάνουν στα όρια της ύπαρξής τους.
Ο Πόλεμος για τον Hegel έχει δύο θετικές πλευρές:
a) Είναι η διαδικασία κάθαρσης και ανανέωσης των λαών. Χωρίς αυτόν η ανθρωπότητα θα κινδύνευε να εκφυλιστεί στο τέλμα της στασιμότητας
b) Ο Πόλεμος μάλλον ενώνει παρά χωρίζει τους ανθρώπους. Μ’ αυτόν οι λαοί και τα έθνη αποκτούν συνοχή.
Σχετικά με τις δύο παραπάνω προσεγγίσεις, μπορούμε να κάνουμε, νομίζω, μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση:
Η άποψη του Κάντ είναι αρκετά ορθολογική και οι προϋποθέσεις που βάζει είναι επίσης αρκετά λογικές, με την έννοια ότι μπορούμε να τις δεχτούμε χωρίς να καταφύγουμε σε μεταφυσικές υποθέσεις. Ότι δηλαδή ο άνθρωπος είναι ορθολογικός άρα η συμπεριφορά του τείνει να γίνεται όλο και πιο συναινετική, έτσι η ειρήνη είναι όχι μόνο επιθυμητή αλλά και εφικτή με τους όρους της «αιώνιας ειρήνης».
Η άποψη του Χέγκελ, αντίθετα, προϋποθέτει να δεχτούμε τον κατά βάση αυθαίρετο συλλογισμό του περί της προδιαγεγραμμένης πορείας του πνεύματος.
Αν, παρόλα αυτά, ανατρέξουμε στην ιστορία, θα δούμε ότι αυτή εξηγείται πειστικότερα με την άποψη του Χέγκελ ενώ οι απόψεις του Κάντ φαίνονται μη-ρεαλιστικές.
Για παράδειγμα, το πρώτο προκαταρτικό άρθρο της αιώνιας ειρήνης του Κάντ, σύμφωνα με το οποίο κάθε ειρήνη δεν πρέπει να περιέχει αιτίες για μελλοντικό πόλεμο, είναι αρκετά ουτοπικό, επειδή το τέλος κάθε πολέμου έχει συνήθως τα σπέρματα ενός καινούριου καθώς ο ηττημένος εξαναγκάζεται να δεχτεί ότι του επιβάλλει ο νικητής. Τυπικό παράδειγμα είναι το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου που στέρησε από τη Γερμανία εδάφη, αποικίες, επέβαλε περιορισμούς στις ένοπλες δυνάμεις της κλπ. Όλα αυτά υπέθαλψαν τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Ανάλογη λογική ευχολογίου έχουν και τα υπόλοιπα προκαταρτικά άρθρα.
Όσον αφορά τώρα το πολύ σημαντικό πρώτο οριστικό άρθρο, που θέτει το αίτημα το πολίτευμα σε κάθε κράτος να είναι δημοκρατικό σαν όρο που θα εξασφάλιζε μία φιλειρηνική διευθέτηση των μεταξύ των κρατών διαφορών, μια και οι ηγεμόνες μπορεί να επιθυμούν πόλεμο, αλλά οι λαοί ποτέ, ο Παναγιώτης Κονδύλης παρατηρεί ότι οι Δημοκρατίες δεν είναι αναγκαστικά ειρηνόφιλες . Συγκεκριμένα, αφού διευκρινίσει ότι σαν Δημοκρατία εννοούμε ένα πολίτευμα που τηρεί τον διαχωρισμό των εξουσιών, εφαρμόζει κοινοβουλευτισμό, επιτρέπει τη Δημοσιότητα κλπ, κάνει μερικές ιστορικές παρατηρήσεις:
• H Δημοκρατική αρχαία Αθήνα, σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, στάθηκε περισσότερο υπεύθυνη για τις βιαιότητες του Πελοποννησιακού Πολέμου από ολιγαρχίες ή τυραννίες ακριβώς λόγω των βίαιων τάσεων και των παθών του όχλου.
• Η Γαλλική Δημοκρατία που προήλθε από τη Γαλλική επανάσταση υπήρξε επιθετικότατη.
• Η Μεγάλη Βρετανία επέτυχε κατά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο υψηλότερο βαθμό πολεμικής κινητοποίησης από ότι η Ναζιστική Γερμανία.
• Οι Δημοκρατίες προθυμότατα συμμαχούν με «Δεσποτείες» (π.χ. οι συμμαχίες Αγγλίας και Γαλλίας με τη Ρωσία στους 2 παγκοσμίους πολέμους) όταν τα γεωστρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα το καλούν.
Από την άλλη μεριά, οι απόψεις του Χέγκελ στέκουν θαυμάσια όταν τις δοκιμάσουμε σε ιστορικά γεγονότα. Αξίζει, νομίζω, να αναφέρουμε ότι ο Τολστόι, περίφημος ακριβώς για τον ρεαλισμό του, στο τέλος του βιβλίου του «Πόλεμος και ειρήνη» διατυπώνει κάποιες απόψεις που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν φιλοσοφία της ιστορίας, και λεει ότι για όσους βίωσαν τα γεγονότα και αισθάνθηκαν το μέγεθος της καταστροφής του Πολέμου (αναφέρεται στην εκστρατεία του Ναπολέοντα στη Ρωσία), καμία από όλες τις αιτίες, που έχουν διατυπωθεί, ή μπορεί κανείς να σκεφτεί, δεν φαίνεται αρκετή να αιτιολογήσει τα όσα συνέβησαν. Οι αρχικές επιδιώξεις των εμπόλεμων καθώς και τα τακτικά σχέδιά τους, δεν είχαν καμία αντιστοιχία με ότι τελικά συνέβη, και ψάχνοντας το «γιατί» καταλήγει στο ότι τα πράγματα αυτά απλά «έτσι έπρεπε να γίνουν». Καταλήγει, δηλαδή, στο ότι τα πράγματα σπρωγμένα, από μία δύναμη που κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει συμβαίνουν πέρα από τις επιδιώξεις αυτών που νόμιζαν ότι κινούν τα νήματα ή έπαιρναν τις αποφάσεις.
Τα παραπάνω θέλουν να καταδείξουν ότι δεν πρόκειται απλώς για αδυναμία των εμπλεκομένων σε έναν πόλεμο να προβλέψουν τις εξελίξεις, πράγμα που είναι αναμενόμενο, παρά για το ότι ο πόλεμος απελευθερώνει δυνάμεις που εξελίσσουν τα πράγματα σε κατεύθυνση ανεξάρτητη από τα σχέδια και τις αρχικές προθέσεις των εμπολέμων.
Αυτά τα λένε οι φιλόσοφοι και κατά μέσο όρο έχουν απόλυτα δίκιο με την μορφή που τα αναλύουν!!!! Αλλά ο πόλεμος έχει λογική!;! Μπορεί σε ένα πόλεμο όπου διαλύει κράτη και αφαιρεί εκατομμύρια ψυχές να έχει λογική!;!
Ας δούμε όμως για να κατανοήσουμε το τι σημαίνει πόλεμος τους εξής πολυλεκτικούς όρους:
- αμυντικός πόλεμος: πόλεμος που διεξάγει ένα κράτος ή μια οργάνωση για την απώθηση του αντιπάλου
- εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος: πόλεμος για την απόκτηση πολιτικής ανεξαρτησίας ενός έθνους
- εμφύλιος πόλεμος: πόλεμος μεταξύ στρατευμάτων και φατριών ενός κράτους ή μεταξύ φατριών στις οποίες μετέχει και τμήμα του στρατού
- επεκτατικός πόλεμος ή ιμπεριαλιστικός πόλεμος: πόλεμος που ξεκινά από ένα κράτος με σκοπό την επέκταση της επικράτειάς του
- ιερός πόλεμος: αυτός που ξεκινά με θρησκευτικά αίτια ή αφορμές
- ολοκληρωτικός πόλεμος : πόλεμος χωρίς ηθικά όρια που έχει σκοπό την τελική εξόντωση του αντιπάλου
- παγκόσμιος πόλεμος: πόλεμος στον οποίο συμμετέχουν σχεδόν όλες οι σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις του κόσμου
- πυρηνικός πόλεμος : εκείνος που διεξάγεται με πυρηνικά όπλα
- συμβατικός πόλεμος : εκείνος που διεξάγεται χωρίς πυρηνικά όπλα
- χημικός πόλεμος, βιολογικός πόλεμος και βακτηριολογικός πόλεμος: θεωρητικά απαγορευμένα μέσα πολέμου στα οποία γίνεται χρήση συγκεκριμένων ουσιών ή μικροβίων και ιών.
- ψυχολογικός πόλεμος : εκείνος που διεξάγεται σε ψυχολογικό επίπεδο με σκοπό την πτώση του ηθικού του αντιπάλου
- ψυχρός πόλεμος: εκείνος που δεν διεξάγεται εν θερμώ και με όπλα, αλλά με αμοιβαία απειλή, κατασκοπία και οικονομικό αποκλεισμό
Αν και το ψιλό αναλύσαμε πιο πάνω πιστεύω ότι τώρα έδωσα μια πιο γενικευμένη εικόνα….
Ας δούμε τι λέει η αγία γραφή για τον πόλεμο:
Πολλοί άνθρωποι κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι η Αγία Γραφή λέει, «Μη σκοτώσεις», και προσπαθούν να εφαρμόσουν αυτή την εντολή στον πόλεμο. Όμως η Αγία Γραφή λέει, << Μη φονεύσεις >> (Έξοδος 20:13). Η Εβραϊκή λέξη κυριολεκτικά σημαίνει << τον εκ προθέσεως προμελετημένο φόνο ενός ανθρώπου με δόλο >>. Ο Θεός συχνά έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες να πολεμήσουν με άλλα έθνη (Α` Σαμουήλ 15:3, Ιησούς του Ναυή 4:13). Ο Θεός διέταξε την ποινή του θανάτου για διάφορα εγκλήματα (Έξοδος 21:12, 21:15, 22:19, Λευιτικό 20:11). Ο Θεός, λοιπόν, δεν είναι κατά του σκοτωμού σε όλες τις περιπτώσεις, αλλά μάλλον μόνο του φόνου. Ο πόλεμος ποτέ δεν είναι καλό πράγμα, αλλά μερικές φορές είναι απαραίτητος. Σε έναν κόσμο γεμάτο αμαρτωλούς ανθρώπους (Ρωμαίους 3:10-18), ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Μερικές φορές ο μόνος τρόπος για να κρατήσεις αμαρτωλούς ανθρώπους από το να κάνουν μεγάλο κακό είναι το να τους πολεμήσεις.
Ο πόλεμος είναι τρομερό πράγμα! Ο πόλεμος είναι πάντα το αποτέλεσμα της αμαρτίας (Ρωμαίους 3:10-18). Στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός έδωσε εντολή στους Ισραηλίτες: << Στις πόλεις όμως ετούτων των λαών, που ο Κύριος ο Θεός σας, σας δίνει για ιδιοκτησία, κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μείνει ζωντανός. Θα τους εξοντώσετε τελείως όλους: Τους Χετταίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, όπως σας έχει διατάξει ο Κύριος, ο Θεός σας >> ( Καλό έτσι!;! Τους παροτρύνει ο θεός να πολεμήσουν ). Έξοδος 17:16 λέει, << και είπε: Οι Αμαληκίτες επαναστάτησαν ενάντια στην εξουσία του Κυρίου. Γι αυτό και θα τους μάχεται ο Κύριος από γενιά σε γενιά >>. Επίσης, Α` Σαμουήλ 15:18, << πήγαινε να καταστρέψεις εντελώς αυτούς τους αμαρτωλούς, τους Αμαληκίτες. Πολέμησέ τους ώσπου να τους εξοντώσεις ολοσχερώς>> ( ολοσχερώς!!;!! Ποιος θεός είναι τόσο κακός!;! ). Είναι προφανές ότι ο Θεός δεν είναι ενάντια σε όλους τους πολέμους. Ο Ιησούς είναι πάντα σε τέλεια συμφωνία με τον Πατέρα (Κατά Ιωάννη 10:30), έτσι δεν μπορούμε να πούμε ότι ο πόλεμος ήταν μόνο του Θεού θέλημα στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Θεός δεν αλλάζει (Μαλαχίας 3:6, Ιάκωβος 1:17).
Η Δεύτερη Έλευση του Ιησού επίσης είναι υπερβολικά βίαιη. Η Αποκάλυψη 19:11-21 λέει, << Τότε είδα τον ουρανό ανοιχτό, κι ένα άσπρο άλογο εκεί. Ο καβαλάρης του έχει το όνομα «Πιστός και Αληθινός», και κρίνει και πολεμάει με δικαιοσύνη. Τα μάτια του ήταν σαν πύρινη φλόγα και στο κεφάλι του είχε στέμματα πολλά κι ονόματα γραμμένα, κι ένα όνομα γραμμένο, που κανένας δεν το ξέρει παρά μονάχα αυτός. Ήταν ντυμένος στολή βαμμένη στο αίμα και τα` όνομά του είναι «Ο Λόγος του Θεού». Τον ακολουθούσαν τα ουράνια στρατεύματα καβάλα σ` άσπρα άλογα, και ντυμένοι καθάριο άσπρο λινό. Ένα δίκοπο κοφτερό σπαθί έβγαινε απ` το στόμα του, για να νικήσει μ` αυτό τα έθνη. Αυτός θα τους κυβερνήσει με σιδερένια πυγμή και θα πατήσει θυμωμένος στο πατητήρι, για να τρέξει σαν κρασί η οργή του Θεού του παντοκράτορα. Πάνω στη στολή και στο μηρό του ήταν γραμμένο το όνομα: «Βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος των κυρίων». Μετά είδα να στέκεται στον ήλιο ένας άγγελος. Αυτός έκραξε με δυνατή φωνή σ` όλα τα όρνια τα πετούμενα μεσουρανίς. «Εμπρός, μαζευτείτε στο μεγάλο δείπνο του Θεού, για να φάτε σάρκες βασιλιάδων και στρατηγών, σάρκες δυναστών και σάρκες αλόγων με τους καβαλάρηδές τους, τις σάρκες όλων, ελευθέρων και δούλων, μικρών και μεγάλων».
Είδα τότε το θηρίο και τους βασιλιάδες της γης και τα στρατεύματά τους να έχουν μαζευτεί για πόλεμο ενάντια στον καβαλάρη του αλόγου και στο στράτευμά του. Και πιάστηκε το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης, που ήταν μαζί του και που με εντολή του έκανε τις τερατουργίες – μ` αυτές είχε πλανέψει εκείνους που δέχτηκαν το χάραγμα του θηρίου κι εκείνους που προσκύνησαν το άγαλμά του. Και τους δυο τους έριξαν ζωντανούς στη λίμνη της φωτιάς, που έκαιγε με θειάφι. Οι υπόλοιποι θανατώθηκαν με το σπαθί που έβγαινε απ` το στόμα του καβαλάρη του αλόγου. Κι όλα τα όρνια χόρτασαν από τις σάρκες τους >>.
Είναι λάθος να πεις ότι ο Θεός ποτέ δεν υποστηρίζει έναν πόλεμο. Ο Ιησούς δεν είναι ένας ειρηνόφιλος. Σε έναν κόσμο γεμάτο από κακούς ανθρώπους, μερικές φορές ένας πόλεμος είναι αναγκαίος για να αποτρέψεις μεγαλύτερο κακό. Αν ο Χίτλερ δεν είχε νικηθεί στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, πόσα περισσότερα εκατομμύρια Εβραίοι θα είχαν σκοτωθεί; Αν ο εμφύλιος πόλεμος στην Αμερική δεν είχε αντιμετωπιστεί, πόσο περισσότερο έπρεπε να υποφέρουν ως σκλάβοι οι Αφροαμερικανοί; Πρέπει όλοι να θυμόμαστε να βασίζουμε τα πιστεύω μας στην Αγία Γραφή, όχι στα συναισθήματά μας (Β` Τιμόθεο 3:16-17).
Ο Εκκλησιαστής 3:8 λέει, << Καιρός που αγαπάει κανείς και καιρός που μισεί, καιρός για πόλεμο και καιρός για ειρήνη >>. Σε έναν κόσμο γεμάτο αμαρτία, μίσος, και πονηριά (Ρωμαίους 3:10-18), ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος. Μερικοί πόλεμοι είναι πιο << δίκαιοι >> ( υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι!;! Αν ναι από ποιας πλευράς δίκαια των χαμένων ή των ηττημένων!;! Και ποιοι είναι οι χαμένοι και ποιοι οι ηττημένοι!;! ) από άλλους, αλλά όλοι οι πόλεμοι είναι τελικά αποτέλεσμα της αμαρτίας. Οι Χριστιανοί δεν θα έπρεπε να επιθυμούν τον πόλεμο, αλλά ούτε πρέπει οι Χριστιανοί να αντιτάσσονται στην κυβέρνηση που ο Θεός έθεσε στην εξουσία (Ρωμαίους 13:1-4, Α` Πέτρου 2:17). Το πιο σημαντικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε σε καιρό πολέμου είναι να προσευχόμαστε για θεϊκή σοφία για τους ηγέτες μας, να προσευχόμαστε για την ασφάλεια του στρατού μας, να προσευχόμαστε για σύντομη λύση της σύγκρουσης, και να προσευχόμαστε για τις όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες – και από τις δυο πλευρές της σύγκρουσης (Φιλιππησίους 4:6-7).
Με λίγα λόγια ο πόλεμος είναι ευλογημένος από τον θεό!;! Μα είναι δυνατόν!;! Μια τόσο αποτρόπαια πράξη χιλιάδων φόνων στο πρόσταγμα των αρχηγών κρατών πως γίνεται να την επικροτεί ένας καλός θεός!;!
Ας δούμε όμως τι έλεγε ο Πυθαγόρας…:
<< Πρέπει, πραγματικά, να θεωρείται ο πιο άτυχος των ανθρώπων εκείνος που δεν έχει μάθει πώς να αντέχει τη δυστυχία.
Κανένα ανθρώπινο ατύχημα δεν πρέπει να είναι απρόσμενο από εκείνους που είναι προικισμένοι με διάνοια. Να αντιμετωπίζεις τις ατυχίες σου με δύναμη και πολλή αξιοπρέπεια. Μη βλασφημείς και μην παραπονιέσαι αν η τύχη δεν σε έχει ευνοήσει, ή αν τα πράγματα έχουν πάει στραβά.
Αυτά μόνο τείνουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα και όχι να τα βελτιώσουν. Σταμάτησε τα δάκρυά σου, διαφύλαξε την ηρεμία σου και κάνε ό,τι περνάει από το χέρι σου για να επανορθώσεις. Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι σοφός εκεί όπου οφείλεις, σε καταστροφικές συνθήκες.
Συχνά , οι ανόητοι γίνονται σοφοί, κάτω από την πίεση των δυστυχιών. Εφ’ όσον είμαστε άνθρωποι δεν πρέπει να περιγελούμε αλλά να θρηνούμε για τις συμφορές των άλλων. Πάνω απ’ όλα τα πράγματα , να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να συμπεριφέρεσαι όπως ταιριάζει σ’ ένα Γιό του Θεού.
Και ως τέτοιος, μη σκέφτεσαι με μικροπρέπεια ούτε με εκφυλισμό, σχετικά με τον εαυτό σου, ούτε να κρύβεις σκοτεινές σκέψεις. Εκείνος που έχει Φως μέσα του έχει μια λαμπρή μέρα, αν και περιβάλλεται από το σκοτάδι. Στον ευγενή όλα τα πράγματα είναι αγνά. Όλα τα σημεία του ανθρώπου, όπως εκείνα ενός αγάλματος, οφείλουν να είναι όμορφα.
Να σκέφτεσαι όλα τα σημεία του σώματός σου ως ωραία και κανένα ως χαμηλό ή ταπεινό. Να φέρεσαι στον εαυτό σου σαν να είναι ελεύθερος άνθρωπος, με το να θυμάσαι ότι κανένας δεν είναι ελεύθερος αν δεν έχει κυριαρχία στον εαυτό του. Η ελευθερία είναι η ονομασία της Αρετής. Η σκλαβιά της κακίας. Είναι αναγκαίο να κάνουμε πόλεμο μόνο με πέντε πράγματα: στις αρρώστιες του σώματος, στην άγνοια του πνεύματος, στα πάθη του σώματος, στα στραβά της πόλης και στη διχόνοια των οικογενειών. >>
Πολλοί είναι αυτοί που θα πουν καλά τα λέει ο χριστιανισμός και πολλοί θα πουν τα λένε καλύτερα οι φιλόσοφοι μας!!!! Μα έχουμε τρελαθεί!;! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τον πόλεμο!!!!
Στο βιβλίο << Η τέχνη του πολέμου >> Sun Tzu μπορεί κάποιος να βρει τα εξής:
“Ο πόλεμος είναι αναγκαίο κακό και πρέπει να αποφεύγεται. Εφόσον όμως αυτό είναι αδύνατο, καλύτερα να ξέρεις πώς θα τον κερδίσεις”.
Το κλασικό έργο της αρχαίας κινεζικής γραμματείας σε μία νέα έκδοση, εικονογραφημένη από τον Ιάπωνα Γιούσι Καουάντα και με μια κατατοπιστική εισαγωγή.
“Η τέχνη του πολέμου” είναι το αρχαιότερο και πιο γνωστό εγχειρίδιο με θέμα τη στρατιωτική επιστήμη. Το αριστούργημα του Σουν Τσου, που πραγματεύεται τη φύση του πολέμου και τις προϋποθέσεις της νίκης, αποτελεί και μια ανεξάντλητη δεξαμενή ανατολικής σοφίας.
Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από μια ολιστική προσέγγιση, με ιδέες και πρακτικές που βρίσκουν εφαρμογή σε ένα ευρύ φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, από την πολιτική, τη διοίκηση και το μάνατζμεντ μέχρι τον αθλητισμό.
“Η Τέχνη του πολέμου”, παρότι γράφτηκε πριν από 2.500 χρόνια, παραμένει επίκαιρη μέχρι τις μέρες μας, με δοκιμασμένες και διαχρονικές συμβουλές για κάθε στρατηγό σε κάθε πεδίο μάχης.
Ένα βιβλίο το πώς να κάνει πόλεμο και να παίρνει ιδέες!!!!
Μα τελικά τι είναι ο πόλεμος!;! Ποιος μπορεί να πει με σιγουριά το τι είναι!;! Αν κάποιος σκοτώσει έναν άνθρωπο οι δυο ή και δέκα θεωρείται δολοφόνος!!!! Κάποιοι όμως πιστεύουν και το ζητωκραυγάζουν ότι αν σκοτώσεις εκατομμύρια είναι θεοί!!!! Για αυτό λοιπόν γίνονται οι πόλεμοι για την κυριαρχία και το ποιος θα είναι ο ποιο δυνατός!!!! Χωρίς να υπολογίζουν τον κόσμο τριγύρω τους, χωρίς να σκέφτονται τις συνέπιες του πολέμου, χωρίς να θλίβονται και να αγωνιούν για τις μάνες, τις αδελφές, τις χήρες, και τα παιδιά των σκοτωμένων που θα θρηνούν και θα καταριούνται μια ζωή την στιγμή εκείνη!!!!
Άραγε τι σημαίνει πόλεμος!;! Μια πράξη ανώφελη χωρίς νικητή βασικά εκτός των αρχηγών που τον ξεκίνησαν για δικό τους όφελος και τίποτα παραπάνω!!!! Ίσως το άρθρο αυτό να μην ήταν ενδιαφέρον από πλευράς παραφυσικού και παράξενου και ίσως δεν έγραψα αρκετά για αυτό, μα πιστεύω ότι όλοι εσείς τώρα που διαβάζετε εδώ αυτές τις αράδες ότι πραγματικά θα θέλατε να υπήρχε ειρήνη στην γη μας!!!! Αν δεν το θέλετε μην απογοητεύεστε από αυτά που διαβάσατε διότι ο πόλεμος δυστυχώς για εμάς που θέλουμε την ειρήνη είναι προ των πυλών!!!! Πάντα ήταν!!!! Αλλά και θα είναι προ των πυλών!!!! Μέχρι την επόμενη φορά να είστε όλοι καλά και να θυμάστε.
Αν δεν πιστεύετε σε κάτι, δεν πάει να πει αυτό το κάτι ότι δεν υπάρχει!!!!
INVISIBLE LYCANS TEAM!!!
